Miserere Mei - Myriads

Like the falling star on the firmament

I view the vast horizon

Planets drift by in the nebula

Grand movements paralyze me My reflection seem to be endless

Embellished thoughts of limitless

starlight gather

The outer rim of sanity

Path of destiny

Proud forest rises towards the sky,

in awe I stand silent

Green path of life amalgamates

With my own belief

Follow me further through

This flight of chaos

In misery and pain I am,

I wander through this cherished path

In despair I am pitiful,

haunted by a brooding doubt

Please assuage this agony

and wash away my misery,

into great oceans and grand seas

where the source of life began

Melting into the universe

being part of the cosmos

The starless night embraces me My thoughts are bewildered

Am I misplaced here in this world,

alone in my grief?

Procreate life and let it grow

in outlandish landscapes

Feeling subordinated,

outshined by earth

Miserere mei Deus

Secundum magnam

misericordiam tuam

et secundum multitudinem

miserationum tuarum

dele iniquitatem meam

Anguish in me, kills me, relieves me I weaken now compared to nature

I am nothing, please bear with me Upon this fertile planet

I stand in broad daylight

I am caressed gently by a sun which

enlightens my mind

It never perceived my shadow

nor my grief and my sorrow

I am merging into the fire

Cosmic unity

Am I infused by the earth?

Did the world have a birth?

Life filled by fertility

in an astral unity

Elements perpetually,

circling eternally

Affliction in me, helps me, relieves me Like the falling star on the firmament

I am the great horizon

Planets drift by in the nebula

Grand movements encapsulate me The universe seems to be endless

Als de vallende ster aan het firmament

Ik kijk naar de uitgestrekte horizon

Planeten drijven voorbij in de nevel

Grote bewegingen verlammen me Mijn reflectie lijkt eindeloos te zijn

Verfraaid gedachten van grenzeloos

sterrenlicht verzamelen

De buitenste rand van gezond verstand

Pad van het lot

Trots bos stijgt naar de hemel,

vol ontzag sta ik stil

Groene levenspad versmelt

Met mijn eigen overtuiging

Volg mij verder door

Deze vlucht van chaos

In ellende en pijn ben ik,

Ik dwaal door dit gekoesterde pad

In wanhoop ben ik zielig,

geplaagd door een broeierige twijfel

Gelieve deze pijn te verzachten

en mijn ellende wegspoelen,

in grote oceanen en grote zeeën

waar de bron van het leven begon

Smelten in het universum

deel uitmaken van de kosmos

De sterrenloze nacht omarmt me Mijn gedachten zijn verbijsterd

Ben ik hier op deze wereld misplaatst,

alleen in mijn verdriet?

Creëer het leven en laat het groeien

in vreemde landschappen

Ondergeschikt voelen,

overtroffen door de aarde

Miserere mei Deus

Secundum magnam

misericordiam tuam

en secundum multitudinem

miserationum tuarum

dele iniquitatem meam

Angst in mij, doodt me, verlicht me Ik verzwak nu in vergelijking met de natuur

Ik ben niets, heb geduld met mij op deze vruchtbare planeet

Ik sta op klaarlichte dag

Ik word zachtjes gestreeld door een zon die:

verlicht mijn geest

Het heeft mijn schaduw nooit waargenomen

noch mijn verdriet en mijn verdriet

Ik ga op in het vuur

Kosmische eenheid

Ben ik doordrenkt met de aarde?

Heeft de wereld een geboorte gehad?

Leven gevuld door vruchtbaarheid

in een astrale eenheid

Elementen voor altijd,

eeuwig cirkelen

Kwelling in mij, helpt mij, verlicht mij als de vallende ster aan het firmament

Ik ben de grote horizon

Planeten drijven voorbij in de nevel

Grote bewegingen omhullen me Het universum lijkt eindeloos te zijn