You Became I - My Epic

I once knew that everything around me leapt for you

And I spoke with fiery tongue of heavens fall and of your kingdom come

The words I was saying were leaving with ease but countered the actions that

follow my feet

Oh the seduction of meaningless things

I’ve been eating from gravesides

Swearing oaths to the fairest of moons

Trading masters by firelight

And sleeping in their tombs

All creation waits — Aching for the day

(Earth, the sky, and savage tide will vanish under heavens rise — falling,

fading)

There is no escape — From what the author fates

(Greater souls than we conceive — Concern themselves with our retreat)

I’ve been drifting in my words

I’ve been shifting my affection to whatever love may call my name

Babel were your men so dim

To build their gods and worship them

Erect escape in increments

And place their faith in intellect

Now we’ve been weeping at gravesides

Swearing hope is an island away

Just a spark for the firelight

To keep despair at bay

My brothers, we are foolish

If this is how we think we can exist, there is no hope

We are all hopeless, we are broken

No tower built could ever save our souls

There is no hope, there is no

All creation waits

Aching for the day

(Falling, fading)

There is no escape

From what the author fates

(Falling, fading)

We’ve been living in shadows

Soon exposed to the light

Our existence will rupture

When the maker arrives

Every vanity shattered

Every galaxy frayed

We will suffer no longer

In these delicate frames

But no man knows the season or the time

And fault will find us all in guilty lives

And only mercy can a hope provide

Return, Repent

Before deep heaven falls upon our heads

Ik wist ooit dat alles om me heen voor je sprong

En ik sprak met vurige tong der hemelen val en van uw koninkrijk kome

De woorden die ik zei, gingen gemakkelijk weg, maar weerlegden de acties die

volg mijn voeten

Oh, de verleiding van zinloze dingen

Ik heb van graven gegeten

Een eed afleggen aan de mooiste manen

Handelsmeesters bij vuurlicht

En slapen in hun graven

Alle creatie wacht — Pijn voor de dag

(Aarde, de lucht en het woeste getij zullen verdwijnen onder de hemel stijgen - vallen,

vervagen)

Er is geen ontsnapping — Van wat de auteur noodlottig is

(Grotere zielen dan we denken - Bekommeren zich om onze retraite)

Ik dwaal af met mijn woorden

Ik heb mijn genegenheid verlegd naar hoe liefde mijn naam ook mag noemen

Babel waren je mannen zo zwak

Om hun goden te bouwen en ze te aanbidden

Rechtopstaande ontsnapping in stappen

En hun vertrouwen stellen in intellect

Nu hebben we gehuild bij graven

Vloekende hoop is een eiland verwijderd

Gewoon een vonk voor het vuurtje

Om de wanhoop op afstand te houden

Mijn broeders, we zijn dwaas

Als dit is hoe we denken dat we kunnen bestaan, is er geen hoop

We zijn allemaal hopeloos, we zijn gebroken

Geen enkele toren kan ooit onze ziel redden

Er is geen hoop, er is geen

Alle creatie wacht

Pijn voor de dag

(vallen, vervagen)

Er is geen uitweg

Van wat de auteur lot

(vallen, vervagen)

We hebben in de schaduw geleefd

Binnenkort blootgesteld aan het licht

Ons bestaan ​​zal scheuren

Wanneer de maker arriveert

Elke ijdelheid verbrijzeld

Elke melkweg is gerafeld

We zullen niet langer lijden

In deze delicate lijsten

Maar niemand kent het seizoen of de tijd

En schuld zal ons allemaal vinden in schuldige levens

En alleen genade kan hoop bieden

Keer terug, heb berouw

Voordat de diepe hemel op ons hoofd valt