The Blue Lotus - My Dying Bride

Under the darkened, ancient oak

Gentle in the night’s breeze

I stop and stare, rest a while

With hands upon my knees

Through jaded leaves, bush and scrub

I spy my journey’s end

Black it looms, silent gloom

The castle called Avend

On I trot, past forest eyes

Past horrors of the night

Through the dark, I see a sign

A gentle glowing light

Upon reaching the castle I ascend the ivy

Towards the window

My heart pounds, my breath is rushed

As I fight both brick and branch

The ledge is mine and over I sweep

Silent like the snow

Quiet, I slip across the polished floor

Tonight, I will dine with chance

(The Blue Lotus, a legend, I thought a myth

Old poems and stories gone)

A beauty of unimaginable lust

Both men’s hearts, and Gods, were won

Skin like milk, an angel’s face

They say her smile could kill

Her hair the blackest of all black

Stories I thought though, still

So there she lay sleeping upon the bed

(Half covered by fantastic silks)

Her breast I see, moves with her dreams

A sight I will always recall

A single candle that shows the way

(Through forest, river and hills

Glows upon that lovely skin

Shadows dancing around the walls)

Closer I creep, toward my prize

The Blue Lotus lies before me

Her lips are full, red as blood

Moist as they invite me

Stoop I did to kiss those lips

In that glowing room

When suddenly, she did awake

Her eyes filled with doom

From silks, her hands were round my neck

Escape there was no hope

A flash of teeth is all I saw

And gone was my throat

Her blood lust deep, she swallowed me

Red was all I saw

She drank her fill and watched me fall

Gently to the floor

A league away my death is found

By locals who tend this land

Who lay me down in shallow earth

A single lotus placed in my hand

Onder de verduisterde, oude eik

Zacht in de nachtbries

Ik stop en staar, rust even uit

Met de handen op mijn knieën

Door sleetse bladeren, struiken en struikgewas

Ik bespioneer het einde van mijn reis

Zwart doemt op, stille somberheid

Het kasteel genaamd Avend

Op ik draf langs bosogen

Verschrikkingen van de nacht uit het verleden

In het donker zie ik een bord

Een zacht gloeiend licht

Bij het bereiken van het kasteel beklim ik de klimop

Naar het raam

Mijn hart bonst, mijn adem is gehaast

Omdat ik zowel baksteen als tak bevecht

De richel is van mij en ik veeg

Stil als de sneeuw

Stil, ik glijd over de gepolijste vloer

Vanavond, zal ik dineren met kans

(De Blauwe Lotus, een legende, ik dacht een mythe)

Oude gedichten en verhalen weg)

Een schoonheid van onvoorstelbare lust

Zowel de harten van de mannen als de goden werden gewonnen

Huid als melk, het gezicht van een engel

Ze zeggen dat haar glimlach kan doden

Haar haar het zwartste van alle zwarte

Verhalen die ik dacht, maar toch

Dus daar lag ze te slapen op het bed

(De helft bedekt met fantastische zijde)

Haar borst zie ik, beweegt met haar dromen mee

Een gezicht dat ik me altijd zal herinneren

Een enkele kaars die de weg wijst

(Door bos, rivier en heuvels

Glimt op die mooie huid

Schaduwen dansen rond de muren)

Ik kruip dichterbij, in de richting van mijn prijs

De Blauwe Lotus ligt voor mij

Haar lippen zijn vol, rood als bloed

Vochtig als ze me uitnodigen

Bukken die ik deed om die lippen te kussen

In die gloeiende kamer

Toen ze plotseling wakker werd

Haar ogen gevuld met onheil

Van zijde, haar handen om mijn nek

Ontsnap er was geen hoop

Een flits van tanden is alles wat ik zag

En weg was mijn keel

Haar bloed lust diep, ze slikte me in

Rood was alles wat ik zag

Ze dronk haar buik vol en zag me vallen

Zachtjes op de vloer

Een klasse verder is mijn dood gevonden

Door de lokale bevolking die dit land onderhoudt

Wie legt me neer in ondiepe aarde?

Een enkele lotus in mijn hand