Storia di Laura - Murubutu, Dia

Fu cosi guardando lei, che il mare si arrestò

Ora non sente, niente più niente, neanche le onde che fermò

Il signor padre strinse il nodo della cravatta

Lustrò ogni placca d’oro di ogni medaglia sulla giacca

Sulla tasca bianca il noto logo della croce di Malta

La divisa della marina gli garantiva un’aura sacra

Laura bambina lo guardava, ammirava come una statua

Per lei il padre era l’unico dio, il suo super io

Dopo che la madre era morta quando lei era nata

Lei non aveva che lui, lui non aveva che lei, nessun’altra

Lui alto ammiraglio al capo di una grande fregata

Quando col palmo caldo le accarezzava la guancia

Diceva: «Sapessi quanto la ho amata, sapessi…

Aveva i tuoi occhi, le tua ciglia, le tua labbra vermiglie da fata»

Nella vita del padre solo la figlia e la nave

Il resto valori da immolare alla morale militare, c'è che

In certi uomini di mare le frontiere si delineano e creano

Il suo cuore era un eremo, una scogliera a picco sull’oceano

Fu cosi guardando lei che il mare si arrestò

Ora non sente, niente più niente, neanche le onde che fermò

Fu cosi guardando lei che il mare si arrestò

Ora non sente, niente più niente, niente più niente

Ma Laura crebbe bella come una dea pagana

Portava vestiti di organza e fiandra, profumava di mandorla amara

Suo padre la voleva al meglio, specchio su terre e mari

L’unica figlia, suo riflesso perfetto, inarrivabile ai mortali

Perciò chiunque fosse che osasse corteggiarla

Veniva smarrito a due mani come le mosche nell’aria

Per lei nessuno era all’altezza di suo padre

E per suo padre nessuno era all’altezza della sua Laura

Ma un giorno di brina, nel clima di una prima mattina

Laura si presentò al braccio di un adone in divisa della marina

Un ufficiale con occhi d’acqua che promise amore

Aveva il bel fare e l’eleganza delle uose nuove

Laura gli disse di sì, sognava una nuova vita

Quando il padre glielo impedì al mattino era già sparita

Dopo un mese tornò sconfitta, negli occhi una scritta:

Per quanto bello l’amore di quello era tutto una finta

Tornò più morta che viva a testa china alla stessa vita

Non aveva più lo sguardo d’incanto di Laura bambina

Passata da una vita da bimba a una vita da vinta

Nessuno capì come sarebbe finita, tutti capirono che era incinta

Il padre non volle sentire ragione «Ora trova un padre al bastardo!

Lo crescerai sola in casa lontana da ogni sguardo!

Sarà il frutto amaro del disonore, la malaerba in casa e tu:

La bandiera a mezz’asta di un cargo al largo!»

Lo udirono spaccare ogni specchio, parlare del male

L’uomo era vecchio: non sapeva dominarsi né comandare

Lo videro incamminarsi e rinnegare il mare

Malediva sé stesso, la figlia, invocava il nome della madre

La ragazza non disse nulla, fuggì verso l’imbrunire

Tornò dopo un giorno col mondo stravolto nell’iride

Era andata da una mezzana, una mezza levatrice

Laura si era fatta ripulire così come si suole dire

Lei non disse niente e nessuno fece domande

Camminava lento, guardava distante le speranze

Stava in piedi poco tempo poi a stento sulle gambe

E poi si mise a letto e lo riempì nel mezzo di sangue

Il padre si chiuse in un silenzio d’onore, niente parole

E lei chiusa non volle parlare neppure al dottore

Aprì la bocca solo verso le ultime ore del sole

Quando morì chiamava solo: «Papà, papà» a bassa voce

Fu cosi guardando lei che il mare si arrestò

Ora non sente, niente più niente

Fu cosi guardando lei che il mare si arrestò

Ora non sente, niente più niente, niente più niente

Het was dus kijken naar haar dat de zee stopte

Nu hoort hij niets, niets meer, zelfs niet de golven die hij stopte

Meneer vader trok de knoop van zijn das aan

Hij poetste elke gouden plaquette van elke medaille op de jas

Op de witte zak het bekende Maltese kruis logo

Het marine-uniform garandeerde hem een ​​heilig aura

Laura keek als kind naar hem, bewonderd als een standbeeld

Voor haar was haar vader de enige god, haar super ego

Nadat haar moeder stierf toen ze werd geboren

Ze had alleen hem, hij had alleen haar, niemand anders

Hij hoge admiraal aan het hoofd van een groot fregat

Toen zijn warme hand haar wang streelde

Hij zei: “ik wist hoeveel ik van haar hield, ik wist …

Hij had je ogen, je wimpers, je rode feeënlippen "

In het leven van de vader alleen de dochter en het schip

De rest van de waarden die moeten worden opgeofferd aan de militaire moraal, daar is dat:

Bij sommige mannen van de zee worden grenzen afgebakend en gecreëerd

Het hart ervan was een hermitage, een klif met uitzicht op de oceaan

Het was dus kijken naar haar dat de zee stopte

Nu hoort hij niets, niets meer, zelfs niet de golven die hij stopte

Het was dus kijken naar haar dat de zee stopte

Nu voelt hij niets, niets meer, niets meer

Maar Laura groeide mooi op als een heidense godin

Ze droeg jurken van organza en fiandra, die naar bittere amandel rook

Haar vader wilde haar best, een spiegel op land en zee

De enige dochter, haar perfecte spiegelbeeld, onbereikbaar voor stervelingen

Dus wie het ook was die haar durfde te versieren

Het was in beide handen verloren als vliegen in de lucht

Voor haar was niemand gelijk aan haar vader

En voor zijn vader was niemand gelijk aan zijn Laura

Maar een ijzige dag, in het klimaat van een vroege ochtend

Laura presenteerde zich aan de arm van een Adonis in marine-uniform

Een officier met waterige ogen die liefde beloofde

Het had de schoonheid en elegantie van nieuwe schoenen

Laura zei ja, ze droomde van een nieuw leven

Toen haar vader haar 's ochtends tegenhield, was ze al weg

Na een maand keerde ze verslagen terug, in haar ogen een inscriptie:

Zo mooi als de liefde daarvoor was allemaal nep

Ze keerde meer dood dan levend terug met haar hoofd gebogen voor hetzelfde leven

Ze had niet langer de betoverende blik van Laura als kind

Overgegaan van een leven als een kind naar een leven van overwinning

Niemand begreep hoe het zou aflopen, iedereen begreep dat ze zwanger was

De vader wilde de rede niet horen «Zoek nu een vader voor de bastaard!

Je zult hem alleen in huis opvoeden, weg van alle ogen!

Het zal de bittere vrucht van oneer zijn, het slechte gras in huis en jij:

De vlag halfstok van een vrachtschip voor de kust!"

Ze hoorden hem elke spiegel breken, over kwaad spreken

De man was oud: hij wist niet hoe hij moest domineren of bevelen

Ze zagen hem vertrekken en de zee verloochenen

Hij vervloekte zichzelf, zijn dochter, riep de naam van de moeder aan

Het meisje zei niets, vluchtte richting schemering

Hij keerde terug na een dag met de wereld van streek in de iris

Ze was naar een verloskundige gegaan, een halfverloskundige

Laura was opgeruimd zoals ze zeggen

Ze zei niets en niemand stelde vragen

Hij liep langzaam, keek naar de hoop in de verte

Hij stond een korte tijd en toen nauwelijks op zijn benen

En toen stapte hij in bed en vulde hem in het midden met bloed

De vader sloot in een stilte van eer, geen woorden

En ze sloot, ze wilde niet eens met de dokter praten

Hij opende zijn mond pas tegen de laatste uren van de zon

Toen hij stierf, riep hij alleen met zachte stem "Papa, Papa"

Het was dus kijken naar haar dat de zee stopte

Nu hoort hij niets, niets meer

Het was dus kijken naar haar dat de zee stopte

Nu voelt hij niets, niets meer, niets meer