Dafne sa contare - Murubutu, Dia

Dafne!

E senza più sorriso con gli occhi ocra e zaffiro

Come i fiori di lino sul terrazzo al mattino

Bacia il vento sul viso

Che le porta in dono aroma di alloro e di elicriso

La madre assorta mentre ascolta il marito

Venuti da tempo dal paese nativo

Ne conservano ancora un legame tribale

Una morale sociale oltre il concetto di via

Dafne è cresciuta e sogna il mondo perché sa che è un quadro

Vuole dipingerlo qua a mano e con colori a caso

Il piccolo seno sotto il nero del raso

Si è gonfiato come il grano seminato a Gennaio

A tredici anni il mondo è grande e pulsa al suo respiro

E fra coetanee guarda le altre taglie ed un sospiro

Il ruolo di figli ed un sogno sincero

I suoi cavalli di Frisia sul fronte dell’Esia

E quando rise, e quando finse, e quando lo decise

E quando disse «Sto destino non avrà mai fine»

E quando spinse, quando disse, quando se lo ammise

Aveva gli occhi più tristi del mondo che ho

Piccola dea, piccola schiuma sull’alta marea

Volata via, come un’idea

Piccola foglia portata dal vento sul fondo del ciel

E il vento sa cantare

E ci può raccontare

Le mille storie amare, come, dove e perché

Quando

Come le disse il padre

«Tu non potrai scappare»

Però potrò contare: uno, due, tre, quattro

«Dafne sei grande» dice il padre «il tuo destino è scritto»

Come tua madre e tante altre onorerai un diktat

La tradizione, il rispetto e il giudizio

Sposerai qua un paesano più vecchio e più ricco"

Voleva dirgli «Sai papà, non siamo tutti uguali

Andremmo interpretati in molti modi come i quadri

Andremmo interpellati in molti casi più degli avi

Io mi rifiuto, sappi, non siamo tutti schiavi!»

E intanto piove fuori e il vento suona i frassini

E il padre appoggia le parole come massi, sì

Che cadono dove, no, non fanno rumore

Ma è una mole che si accumula a tumularle il cuore

Lei conta i mesi e ha promesso una cosa ora

Che più che una figlia è una promessa sposa

Poi il vento dimora dentro un cielo che tuona

E se cede adesso ha perso, sa che ha una scelta sola

Ferma là in alto Dafne guarda quale volto ha il mondo

Ora che sente il vento il volto e vede lo strapiombo

Le basterebbe abbandonarsi e non pensare molto

Non senti il vuoto sotto, se hai tutto il vuoto attorno

Sale in terrazzo, guarda giù in basso

Muove di un passo, Dafne non guarda

Dafne sa contare, conta: due, tre, quattro

Dafne non c'è più, si è trasformata in aria

E quando rise, e quando finse, e quando lo decise

E quando disse «Sto destino non avrà mai fine»

E quando spinse, quando disse, quando se lo ammise

Aveva gli occhi più tristi del mondo che ho

Piccola dea, piccola schiuma sull’alta marea

Volata via, come un’idea

Piccola foglia portata dal vento sul fondo del ciel

E il vento sa cantare

E ci può raccontare

Le mille storie amare, come, dove e perché

Quando

Come le disse il padre

«Tu non potrai scappare»

Però potrò contare: uno, due, tre, quattro

Daphne!

En geen glimlach meer met oker- en saffierogen

Zoals de vlasbloemen op het terras in de ochtend

Kus de wind in het gezicht

Dat brengt haar de geur van laurier en helichrysum als een geschenk

De moeder is in beslag genomen terwijl ze naar haar man luistert

Ze komen al lang uit hun geboorteland

Ze hebben nog steeds een tribale link

Een sociale moraal die verder gaat dan het concept van de weg

Daphne is opgegroeid en droomt van de wereld omdat ze weet dat het een schilderij is

Hij wil het hier met de hand schilderen en met willekeurige kleuren

De kleine borst onder het zwarte satijn

Het zwol op als tarwe die in januari werd gezaaid

Op haar dertiende is de wereld groot en klopt haar adem

En tussen leeftijdsgenoten kijkt ze naar de andere maten en zucht

De rol van kinderen en een oprechte droom

Zijn Friese paarden aan het Aziatische front

En toen hij lachte, en toen hij deed alsof, en toen hij besloot...

En toen hij zei: "Dit lot zal nooit eindigen"

En toen hij duwde, toen hij zei, toen hij het toegaf...

Hij had de droevigste ogen ter wereld die ik heb

Kleine godin, beetje schuim bij vloed

Vloog weg, als een idee

Klein blad gedragen door de wind op de bodem van de lucht

En de wind kan zingen

En hij kan ons vertellen

De duizend bittere verhalen, hoe, waar en waarom

Wanneer

Zoals haar vader haar vertelde

"Je zult niet kunnen ontsnappen"

Maar ik kan tellen: een, twee, drie, vier

"Daphne je bent geweldig" zegt de vader "je lot staat geschreven"

Net als je moeder en vele anderen, zul je een dictaat eren

Traditie, respect en oordeel

Je gaat hier trouwen met een oudere en rijkere dorpeling"

Ze wilde hem zeggen: "Weet je pap, we zijn niet allemaal hetzelfde"

We moeten op veel manieren worden geïnterpreteerd, zoals schilderijen

In veel gevallen zouden we meer moeten worden geraadpleegd dan onze voorouders

Ik weiger, weet je, we zijn niet allemaal slaven!"

Ondertussen regent het buiten en blaast de wind door de essen

En de vader ondersteunt de woorden als rotsen, ja

Vallen waar, nee, ze maken geen geluid

Maar het is een massa die zich ophoopt om haar hart te begraven

Ze telt de maanden en beloofde nu één ding

Dat meer dan een dochter een verloofde is

Dan blijft de wind in een donderende lucht

En als hij toegeeft nu hij verloren heeft, weet hij dat hij maar één keuze heeft

Stop daarboven Daphne kijkt wat voor gezicht de wereld heeft

Nu hij de wind op zijn gezicht voelt en de klif ziet

Het zou genoeg zijn voor haar om zichzelf in de steek te laten en niet veel na te denken

De leegte hieronder voel je niet, als je alle leegte om je heen hebt

Hij gaat naar het terras, kijkt naar beneden

Hij zet een stap, Daphne kijkt niet

Daphne kan tellen, ze telt: twee, drie, vier

Daphne is weg, ze is veranderd in lucht

En toen hij lachte, en toen hij deed alsof, en toen hij besloot...

En toen hij zei: "Dit lot zal nooit eindigen"

En toen hij duwde, toen hij zei, toen hij het toegaf...

Hij had de droevigste ogen ter wereld die ik heb

Kleine godin, beetje schuim bij vloed

Vloog weg, als een idee

Klein blad gedragen door de wind op de bodem van de lucht

En de wind kan zingen

En hij kan ons vertellen

De duizend bittere verhalen, hoe, waar en waarom

Wanneer

Zoals haar vader haar vertelde

"Je zult niet kunnen ontsnappen"

Maar ik kan tellen: een, twee, drie, vier