Scourge - Monotheist

We are the transgressors

We are the ones marked for death

Since the dawn of man

Steeped in sin we toiled through

Lifetimes of sorrow and ages of suffering

Led into darkness by the Serpent’s tongue

By our own choices we lost Paradise

By our own volition we have trespassed Your law

Peerless destroyers of all we were entrusted with

Sentencing our hope to die with scornful arrogance

Time and time again

We are the killers

We deserve nothing but the flame

Our destiny to be cast away

Into everlasting darkness

Consumed and forgotten

For we were endowed with perfection

The immaculate forgone

To assume the decadent form of pride

We deserve nothing but the agony of abandonment

Nothing but the pain of the fire

The gnashing of teeth

And the weeping of the unworthy

There is nothing we can do

There is nothing we can do

There is nothing we can do

By our own power

Striving in vain to attain the divine

Only to fall short endlessly

Returning to the pit of despondency

The scourge born by our own hands

Yet, despite our shortcomings

You provide to us unfathomable grace

Perfect mercy to sustain the tainted race

And carry them to their lost country

Back to the paradise promised as an inheritance

Faith trumps our futile efforts to gain righteousness

Accept the life given to save us all

Thereby averting the path to damnation:

Separation from eternal life

The justice we truly deserve

Wij zijn de overtreders

Wij zijn degenen die zijn gemarkeerd voor de dood

Sinds de dageraad van de mens

Doordrenkt van zonde waar we doorheen zwoegden

Levenslang van verdriet en eeuwen van lijden

In de duisternis geleid door de tong van de slang

Door onze eigen keuzes hebben we het Paradijs verloren

Uit eigen wil hebben we Uw wet overtreden

Weergaloze vernietigers van alles wat ons was toevertrouwd

Onze hoop om te sterven veroordelen met minachtende arrogantie

Keer op keer

Wij zijn de moordenaars

We verdienen niets anders dan de vlam

Ons lot om verworpen te worden

In eeuwige duisternis

Verbruikt en vergeten

Want we waren begiftigd met perfectie

De onbevlekte vergane

Om de decadente vorm van trots aan te nemen

We verdienen niets anders dan de pijn van verlating

Niets dan de pijn van het vuur

Het tandengeknars

En het wenen van de onwaardige

Er is niets dat we kunnen doen

Er is niets dat we kunnen doen

Er is niets dat we kunnen doen

Op eigen kracht

Tevergeefs streven om het goddelijke te bereiken

Alleen om eindeloos tekort te komen

Terugkerend naar de put van moedeloosheid

De plaag die door onze eigen handen is geboren

Maar ondanks onze tekortkomingen

U geeft ons ondoorgrondelijke genade

Perfecte genade om het bedorven ras in stand te houden

En breng ze naar hun verloren land

Terug naar het paradijs beloofd als een erfenis

Geloof overtroeft onze vergeefse pogingen om rechtschapenheid te verwerven

Accepteer het leven dat gegeven is om ons allemaal te redden

Waardoor het pad naar verdoemenis wordt afgewend:

Afscheiding van het eeuwige leven

De gerechtigheid die we echt verdienen