Mary, Mary - Misty Edwards

Mary was a little girl with navy blue eyes

Shattered too quickly with secrets and lies

Living in a small town where she felt claustrophobic

They dressed her in scarlet when she went out in public

Mary, Mary don’t you know?

You’re the kind of heart and soul

He’s always loved, He always will

Just keep on coming back to Him

Mary grew up and outgrew the town

Left it in hopes of love never found

Two times a mistress, she felt like a harlot

Bittered with shame, she hated that scarlet

But Mary, Mary, don’t you know?

Humanity lives your story

We’re all the same, the cowards the whores

Forgiven much, we love all the more

We love all the more, we love all the more

Mary met the young Man with the ancient soul

Who spoke with His eyes and stopped the stone’s throw

He silenced the voices that played in her head

Offered a new name and a husband instead

Then navy blue eyes like a stormy night ocean

Flooded with tears as the dam broke wide open

Like she’d been holding her breath

Since the day she’d been born

She inhaled for the first time

As secrets came bleeding down, a face that was ashen

She felt His embrace and the strength to believe Him

As the name of that young Man

Crossed her cracked lips

He whispered forgiveness

And she loved all the more

She loved all the more

She loved all the more

Mary was een klein meisje met marineblauwe ogen

Te snel verbrijzeld door geheimen en leugens

Wonen in een klein stadje waar ze claustrofobisch was

Ze kleedden haar in scharlaken als ze in het openbaar uitging

Maria, Maria weet je dat niet?

Jij bent het soort van hart en ziel

Hij is altijd geliefd, dat zal hij altijd doen

Blijf gewoon bij Hem terugkomen

Mary groeide op en ontgroeide de stad

Ik heb het achtergelaten in de hoop dat liefde nooit is gevonden

Twee keer een minnares, ze voelde zich een hoer

Bitter van schaamte haatte ze dat scharlaken

Maar Maria, Maria, weet je dat niet?

De mensheid leeft jouw verhaal

We zijn allemaal hetzelfde, de lafaards de hoeren

Veel vergeven, we houden des te meer van

We houden des te meer, we houden des te meer van

Maria ontmoette de jonge man met de oude ziel

Die met Zijn ogen sprak en de steenworp stopte?

Hij bracht de stemmen tot zwijgen die in haar hoofd speelden

In plaats daarvan een nieuwe naam en een man aangeboden

Dan marineblauwe ogen als een stormachtige nachtoceaan

Overspoeld met tranen toen de dam wijd openbrak

Alsof ze haar adem had ingehouden

Sinds de dag dat ze geboren was

Ze inhaleerde voor de eerste keer

Terwijl geheimen naar beneden kwamen bloeden, een gezicht dat asgrauw was

Ze voelde Zijn omhelzing en de kracht om Hem te geloven

Zoals de naam van die jonge man

Kruiste haar gebarsten lippen

Hij fluisterde vergiffenis

En ze hield des te meer van

Ze hield des te meer

Ze hield des te meer