Rêve Lézardé - Misanthrope

Sous un soleil de métal scintillant,

Parfume la lueur rose, vacille sous le firmament.

Éclate le dôme du brillant Diamant.

Enivre mes pensées,

Faut-il vraiment faire de moi un homme?

L’enfance est un torrent que l’on remonte: contre-courant!

Un homme demain… naîtra en moi

Oh mère!

tranche une seconde fois mon cordon ombilical.

Émancipe ma pensée.

Mais faut-il vraiment faire de moi un homme?

Je dois franchir le pas,

Mais mon bras s’y refuse,

Louange: toi seigneur lézard.

Torse nu, imberbe et suant,

Imprégné de ce rêve lézardé.

Initie ma réflexion,

Mon sang est un torrent qui se déverse dans l’océan!

Combats… Combats…

Le ruisseau de mon enfance va bientôt s’assécher.

Ta queue entre la main, trophée machiavélique,

A coupé mes allants, a faussé ma musique

Tel un fauve de cirque, récupéré par l’homme,

Meurtrier du bien, désuète charogne.

Combats… Combats… Combats… Combats…

Combats, chasseur de lézard,

Dans une vaste 'tendue bleue.

Tel un fauve sur ses gardes

Tu es mon gibier, le but de mes pensées,

L’eme que je dois dépecer.

Perçant ce cœur qui t’anime!

Au détour du marais, j’aperçois tes écailles.

Tes pupilles croisent mes yeux!

Cette fois tu m’appartiendras… perfide lézard.

Quand soudain, de son bec perçant le ciel:

Un aigle aux ailes déployées fondit sur toi en un instant, vaillant lézard

tu t’es fait happer… happer… happer… happer

Admis par la honte dans ce monde d’adulte,

Ils brisent la spirale de la maturité.

Homme-enfant: jamais frustré,

Je m'éclipse.

Éternellement perdant… de cauchemars en complexes.

Mais toi tu te faufiles en rampant, vaillant lézard.

D’une habile adresse, tu m’esquisses et me brises.

Glissant entre mes doigts,

Affolant ma vibrante flamme qui vacille.

Ta queue entre la main, trophée machiavélique,

A coupé mes allants, a faussé ma musique

Tel un fauve de cirque, récupéré par l’homme,

Meurtrier du bien, désuète charogne.

Confession

Hélas, mes amis, mes frères je ne suis qu’un être humain.

Oui, il m’arrive chaque jour de manquer: mon destin.

Au moins une fois dans ma vie j’ai souri: un enfant,

Caressé le sein d’une femme et aidé un passant.

Homme universel, je jette mon masque: tes pieds!

Celui de l’hypocrisie du théâtre… ici je parle en toute sincérité.

J’essaie d'être moi-même, seul mais libre.

T monde de phares, accueille avec joie mon départ.

Un jour j’ai revé de vivre…

Onder een glinsterende metalen zon,

Ruik de roze gloed, wankel onder het firmament.

Breekt de koepel van de briljante Diamant.

bedwelmt mijn gedachten,

Moet ik echt tot een man gemaakt worden?

De kindertijd is een stroom die we opgaan: tegen de stroom in!

Morgen zal een man in mij geboren worden

O moeder!

knip mijn navelstreng een tweede keer door.

Emancipeer mijn gedachte.

Maar moet ik echt een man van mij maken?

Ik moet de sprong wagen,

Maar mijn arm weigert,

Lof: jij hagedis heer.

Shirtless, baardloos en bezweet,

Doordrenkt met deze gebarsten droom.

start mijn reflectie,

Mijn bloed is een stroom die in de oceaan stroomt!

Gevechten... Gevechten...

De stroom van mijn jeugd zal spoedig opdrogen.

Je staart in je hand, Machiavellistische trofee,

Snijd mijn drive, scheef mijn muziek

Als een circusbeest, teruggevonden door de mens,

Moordenaar van goed, verouderd aas.

Gevechten... Gevechten... Gevechten... Gevechten...

Vechten, hagedissenjager,

In een enorme 'blauwe uitgestrektheid.

Als een beest op zijn hoede

Jij bent mijn spel, het doel van mijn gedachten,

De eme die ik moet villen.

Piercing dit hart dat je bezielt!

In de bocht van het moeras, zie ik je schubben.

Je pupillen ontmoeten mijn ogen!

Deze keer ben jij de mijne... verraderlijke hagedis.

Toen plotseling, met zijn snavel die de lucht doorboort:

Een adelaar met uitgestrekte vleugels vloog in een oogwenk op je neer, dappere hagedis

je bent weggerukt... weggerukt... weggerukt... weggerukt

Door schaamte toegelaten tot deze volwassen wereld,

Ze doorbreken de spiraal van volwassenheid.

Man-kind: nooit gefrustreerd,

ik glibber weg.

Eeuwige verliezer... van nachtmerries tot complexen.

Maar jij kruipt je weg, dappere hagedis.

Met vaardige vaardigheid schets je me en breek je me.

door mijn vingers glippen,

Mijn levendige flikkerende vlam gek maken.

Je staart in je hand, Machiavellistische trofee,

Snijd mijn drive, scheef mijn muziek

Als een circusbeest, teruggevonden door de mens,

Moordenaar van goed, verouderd aas.

Bekentenis

Helaas, mijn vrienden, mijn broeders, ik ben maar een mens.

Ja, elke dag mis ik toevallig: mijn lot.

Minstens één keer in mijn leven heb ik geglimlacht: een kind,

Streelde de borst van een vrouw en hielp een voorbijganger.

Universele man, ik gooi mijn masker af: je voeten!

Die van de hypocrisie van het theater... hier spreek ik in alle oprechtheid.

Ik probeer mezelf te zijn, alleen maar vrij.

T wereld van vuurtorens, verwelkom mijn vertrek.

Op een dag droomde ik van het leven...