2666... - Misanthrope

Oh friendless comrades of hate

I cannot maintain our covenant

Setting death to our poetic play

Those smooth tunes of bizarre sadness

A phoenix tear is falling

Down upon our vain dust

On your knees I’m prostrate with grief

I’m the stake and the cross

Not been enough strong to get over the step

Proof of defeat suffering, eternally guilty of failures

The theater bizarre’s curtain half open

An expending branch

Alceste Moliere’s principal character

Is lost through time

In the immense cosmos daedalus

Forever tormented with sorrow and suicide desire

Alceste, the principal hero

Is lost through time in the cosmos

Eternally reclused in the grief of his retirement

A thousand years of nothingness

2666 Future futile…

To save our reason’s mind

Moliere will drop his utopist

Into the limb of an elsewhere

Teleportate a century after his ultimate separate

Love-seeking with the others

A projected vagabond in a new form of world

A similar surrounding is offered

Finding away all the humanist

Alceste discovers his inner hate

And the future of the humain race

666 years after our era

As a timeless fortune teller

He will set in motion Celimene’s pulsions

And will make of 2666 the decadence

Of an horrible futility to live

And even less to love

Oh vriendenloze kameraden van haat

Ik kan ons verbond niet nakomen

De dood instellen in ons poëtische spel

Die zachte deuntjes van bizar verdriet

Er valt een feniks traan

Neer op ons ijdele stof

Op je knieën lig ik op de grond van verdriet

Ik ben de staak en het kruis

Niet sterk genoeg geweest om over de stap te komen

Bewijs van het verslaan van lijden, eeuwig schuldig aan mislukkingen

Het gordijn van bizar theater half open

Een uitgroeiend filiaal

Het hoofdpersonage van Alceste Molière

Is verloren door de tijd

In de immense kosmos daedalus

Voor altijd gekweld door verdriet en zelfmoordverlangen

Alceste, de belangrijkste held

Is verloren door de tijd in de kosmos

Voor eeuwig teruggetrokken in het verdriet van zijn pensionering

Duizend jaar niets

2666 Toekomstige zinloze...

Om de geest van onze rede te redden

Molière laat zijn utopist vallen

In de ledematen van een elders

Teleporteer een eeuw na zijn ultieme scheiding

Op zoek naar liefde met de anderen

Een geprojecteerde zwerver in een nieuwe vorm van wereld

Een soortgelijke omgeving wordt aangeboden

Al het humanistische weg vinden

Alceste ontdekt zijn innerlijke haat

En de toekomst van het menselijke ras

666 jaar na onze jaartelling

Als een tijdloze waarzegger

Hij zal de pulsaties van Celimene in gang zetten

En zal van 2666 de decadentie maken

Van een verschrikkelijke zinloosheid om te leven

En nog minder om van te houden