Mi propia vida - Miranda!

Ahora que todo est tan mal y que el futuro no se ve

En un camino tan oscuro, ni soando parar

Por una vez siento que hoy vamos unidos de verdad

En una cpsula que viaja a su propia velocidad.

Y si reimos est bien

(Abandonemos la solemnidad)

Si nos subimos a este tren,

(Para rer y no para llorar)

El destino me espera ah, pero se escapa de mi Nunca lo alcanzo

Esta ruta no tiene fin, y en ella suena la voz

De mi descanso.

En las estrellas puedo ver diversas formas y ya s Que el pasatiempo esta algo viejo, pero igual lo propondr

En el momento de viajar, aburrirse es muy normal

Pero alguien siempre tiene un juego o algo tonto que contar.

Creo que ninguno sabe bien

(Lo que la suerte nos deparar)

Creo que todos sienten que

(Para rer hay que saber llorar)

El destino me espera ah, pero se escapa de mi Nunca lo alcanzo

Esta ruta no tiene fin, y en ella suena la voz

De mi descanso.

Si pudiera sentirte,

Si pudiera escucharte yo me calmara

Debe ser la ansiedad que da No ver donde acabar mi propia vida

Mi propia vida

Descansara entre el sonido y el silencio de mis dias

Voy al encuentro de mi futuro,

Donde me indica que voy a tener alguno

El destino me espera ah, pero se escapa de mi Nunca lo alcanzo

Esta ruta no tiene fin, y en ella suena la voz

De mi descanso

Si pudiera sentirte,

Si pudiera escucharte yo me calmara

Debe ser la ansiedad que da No ver donde acabar mi propia vida.

Nu alles zo slecht is en de toekomst niet in zicht is

Op zo'n donkere weg, zelfs niet dromend van stoppen

Voor een keer voel ik dat we vandaag echt verenigd zijn

In een capsule die op zijn eigen snelheid reist.

En als we lachen is het goed

(Laten we de plechtigheid opgeven)

Als we op deze trein stappen,

(lachen en niet huilen)

Het lot wacht me daar, maar het ontsnapt aan mij, ik bereik het nooit

Deze route heeft geen einde en de stem klinkt erop

Van mijn rust.

In de sterren zie ik verschillende vormen en ik weet dat de hobby wat oud is, maar ik zal het toch voorstellen

Op het moment van reizen is verveling heel normaal

Maar er is altijd wel iemand die een spelletje of iets geks te vertellen heeft.

ik denk dat niemand het weet

(Wat geluk ons ​​ook brengt)

Ik denk dat iedereen dat voelt

(Om te lachen moet je weten hoe je moet huilen)

Het lot wacht me daar, maar het ontsnapt aan mij, ik bereik het nooit

Deze route heeft geen einde en de stem klinkt erop

Van mijn rust.

Als ik je kon voelen

Als ik naar je kon luisteren, zou ik kalmeren

Het moet de angst zijn dat ik niet zie waar mijn eigen leven zal eindigen

Mijn eigen leven

Ik zal rusten tussen het geluid en de stilte van mijn dagen

Ik ga mijn toekomst ontmoeten,

Waar zegt het me dat ik er een zal hebben?

Het lot wacht me daar, maar het ontsnapt aan mij, ik bereik het nooit

Deze route heeft geen einde en de stem klinkt erop

van mijn rust

Als ik je kon voelen

Als ik naar je kon luisteren, zou ik kalmeren

Het moet de angst zijn dat ik niet zie waar mijn eigen leven zal eindigen.