Tomorrow and Me - Michael Nesmith, Red Rhodes

I’ve forgotten how long I’ve been sittin' here

Watching my reflection in a disappearing beer

The loneliness is so thick you can slice it

The emptiness is too much for me to fight it

And while tomorrow must be met, it seems

That life’s become a jewel that dimly gleams

From its perch atop a ring that’s slightly out of round

Casting the reflection of a crying clown

Oh-oh, the closeness is gone

Still, the memory lives on

The distance now is growing as the highway sings

Changing the complexion and the scheme of things

As the world begins to turn, I feel the time has come

To accept apparent loss as a battle won

And with that in mind, I close my eyes and kiss your cheek

Push the loneliness aside and stand on shaky feet

Then re-implant the smile that never really leaves

Gently place my heart back on my sleeve

Oh-oh, the closeness is gone

Still, the memory lives on

Ik ben vergeten hoe lang ik hier al zit

Kijken naar mijn reflectie in een verdwijnend biertje

De eenzaamheid is zo dik dat je er in kunt snijden

De leegte is te veel voor mij om er tegen te vechten

En hoewel morgen moet worden voldaan, lijkt het erop

Dat leven een juweel is geworden dat vaag straalt

Vanaf zijn baars bovenop een ring die een beetje uit de ronde is

De weerspiegeling van een huilende clown casten

Oh-oh, de nabijheid is weg

Toch leeft de herinnering voort

De afstand wordt nu groter terwijl de snelweg zingt

De teint en het schema van dingen veranderen

Nu de wereld begint te draaien, voel ik dat de tijd is gekomen

Schijnbaar verlies accepteren als een gewonnen gevecht

En met dat in gedachten, sluit ik mijn ogen en kus je op je wang

Duw de eenzaamheid opzij en sta op wankele voeten

Implanteer vervolgens de glimlach die nooit echt weggaat

Plaats mijn hart voorzichtig terug op mijn mouw

Oh-oh, de nabijheid is weg

Toch leeft de herinnering voort