Badlands - Metal Church

I ride alone, the wasteland that I cross

Will take another life, we’ll take another loss

I feel a dry wind, dust is in my eyes

The artic cold at night, the earth, it tells me lies

God in heaven, my only friend

Will I live to see my journey’s end?

As the world awakens me so hard, my values have been changed

I make a promise to myself: Never again

A dusty godforsaken path, endless to my dismay

I know these are the badlands, somehow I’ll find my way

No more paradise, no more soothing rain

All the sacrifice, the pain is all the same

Still I’m pushing onward, alone I can’t deny

My presence fills the desert, my spirit never dies

Will these lonely nights ever end?

Will I live to see my journey’s end?

As the world awakens me so hard, my values have been changed

I make a promise to myself: Never again

A dusty godforsaken path, endless to my dismay

I know these are the badlands, somehow I’ll find my way

The vultures that circle, cloud the empty sky

Patiently waiting, they wait for me to die

Tortured and beaten, blistered by the sun

Forceful and heartless, have the badlands won?

Still I’m pushing onward, alone I can’t deny

My presence fills the desert, my spirit never dies

As the world awakens me so hard, my values have been changed

I make a promise to myself: Never again

A dusty godforsaken path, endless to my dismay

I know these are the badlands, somehow I’ll find my way

Ik rijd alleen, de woestenij die ik doorkruis

Zullen een ander leven nemen, we zullen nog een verlies nemen

Ik voel een droge wind, stof zit in mijn ogen

De arctische kou 's nachts, de aarde, het vertelt me ​​leugens

God in de hemel, mijn enige vriend

Zal ik leven om het einde van mijn reis te zien?

Terwijl de wereld me zo hard wakker maakt, zijn mijn waarden veranderd

Ik beloof mezelf: nooit meer

Een stoffig godverlaten pad, eindeloos tot mijn ontsteltenis

Ik weet dat dit de badlands zijn, op de een of andere manier zal ik mijn weg vinden

Geen paradijs meer, geen rustgevende regen meer

Al het offer, de pijn is allemaal hetzelfde

Toch ga ik door, alleen kan ik niet ontkennen

Mijn aanwezigheid vult de woestijn, mijn geest sterft nooit

Zal er ooit een einde komen aan deze eenzame nachten?

Zal ik leven om het einde van mijn reis te zien?

Terwijl de wereld me zo hard wakker maakt, zijn mijn waarden veranderd

Ik beloof mezelf: nooit meer

Een stoffig godverlaten pad, eindeloos tot mijn ontsteltenis

Ik weet dat dit de badlands zijn, op de een of andere manier zal ik mijn weg vinden

De gieren die cirkelen, vertroebelen de lege lucht

Geduldig wachten ze tot ik dood ga

Gemarteld en geslagen, blaren door de zon

Krachtig en harteloos, hebben de badlands gewonnen?

Toch ga ik door, alleen kan ik niet ontkennen

Mijn aanwezigheid vult de woestijn, mijn geest sterft nooit

Terwijl de wereld me zo hard wakker maakt, zijn mijn waarden veranderd

Ik beloof mezelf: nooit meer

Een stoffig godverlaten pad, eindeloos tot mijn ontsteltenis

Ik weet dat dit de badlands zijn, op de een of andere manier zal ik mijn weg vinden