Vale do Jucá - Metá Metá

Era um caminho quase sem pegadas

Onde tantas madrugadas folhas serenaram

Era uma estrada, muitas curvas tortas

Quantas passagens e portas ali se ocultaram

Era uma linha, sem começo e fim

E as flores desse jardim, meus avós plantaram

Era uma voz, um vento, um sussurro

Relampo, trovão e murro nos que se lembraram

Uma palavra quase sem sentido

Um tapa no pé do ouvido

Todos escutaram

Um grito mudo perguntando aonde

Nossa lembrança se esconde

Meus avós gritaram

Era uma dança

Quase uma miragem

Cada gesto, uma imagem dos que se encantaram

Um movimento, um traquejo forte

Traçado, risco e recorte

Se descortinaram

Uma semente no meio da poeira

Chã da lavoura primeira

Meus avós dançaram

Uma pancada, um ronco, um estralo

Um trupé e um cavalo

Guerreiros brincaram

Quase uma queda, quase uma descida

Uma seta remetida, as mãos se apertaram

Era uma festa

Chegada e partida, saudações, despedidas

Meus avós choraram

Onde estará aquele passo tonto

E as armas para o confronto, onde se ocultaram?

E o lampejo da luz estupenda que atravessou a fenda

Que tantos enxergaram

Ah se eu pudesse, só por um segundo

Rever os portões do mundo que os avós criaram

Het was een pad met bijna geen voetafdrukken

Waar zoveel dageraadbladeren kalmeerden

Het was een weg, veel kromme bochten

Hoeveel doorgangen en deuren waren daar verborgen?

Het was een regel, zonder begin en einde

En de bloemen van deze tuin hebben mijn grootouders geplant

Het was een stem, een wind, een fluistering

Bliksem, donder en stoot in degenen die het zich herinnerden

Een bijna betekenisloos woord

Een klap op de voet van het oor

iedereen luisterde

Een stille kreet die vraagt ​​waar?

Ons geheugen verbergt zich

mijn grootouders schreeuwden

het was een dans

bijna een luchtspiegeling

Elk gebaar, een beeld van degenen die betoverd waren

Een beweging, een sterke vaardigheid

Traceren, risico en uitsnijding

werden onthuld

Een zaadje in het midden van het stof

Eerste oogst thee

mijn grootouders dansten

Een bult, een snurken, een scheur

Een gezelschap en een paard

krijgers gespeeld

Bijna een val, bijna een afdaling

Een pijl gestuurd, de handen waren in elkaar gevouwen

het was een feestje

Aankomst en vertrek, groeten, tot ziens

mijn grootouders huilden

Waar zal die duizelingwekkende stap zijn?

En de wapens voor de confrontatie, waar waren die verstopt?

En de flits van verbazingwekkend licht die door de spleet ging

dat zovelen zagen

Oh als ik kon, heel even

De poorten van de wereld bekijken die grootouders hebben gemaakt