Meadowlark - Ann Hampton Callaway, Liz Callaway, Ann Hampton Callaway and Liz Callaway

When I was a girl I had a favorite story.

Of the Meadowlark who lived where the rivers wind.

Her voice could match the angels in its glory.

But she was blind.

The Lark was blind.

An old king came and took her to his palace.

Where the walls were burnished bronze and golden braid.

And he fed her fruit and nuts from an ivory chalace.

And he prayed.

Sing for me, my meadow lark.

Sing for me of the silver morning.

Set me free, my meadow lark.

And I’ll buy you a priceless jewel.

And cloth a brocade and cruel.

And I’ll love you for life if you will, sing for me.

Then one day as a lark sang by the water,

The god of the sun heard her in his flight.

And her singing moved him so he came and brought her,

The gift of sight.

He gave her sight!

And she opened her eyes to the shimmer and the splendor,

Of this beautiful young god so proud and strong.

And he called to the lark in a voice both rough and tender,

Come along.

Fly with me, my meadow lark.

Fly with me on the silver morning.

Past the sea where the dolphins bark.

We will dance on the coral beaches.

Make a feast of the plums and peaches.

Just as far as your vision reaches.

Fly with me.

But the meadow lark said no.

For the old king loved her so.

She couldn’t bear to wound his pride.

So the sun God flew away.

And when the king came down that day,

He found his meadow lark had died.

Every time I heard that part I cried.

And now I stand here starry eyed and stormy.

Ah just when I thought my heart was finally numb.

A beautiful young man appears before me,

Singing come, oh wont you come?

And what can I do it finally for the first time,

The one I’m burning for returns the glow?

If you love has come at last it’s picked the worst time.

Still I know,

I’ve got to go!

Flyaway Meadow Lark.

Fly away on the silver morning.

If I stay I’ll grow to curse the dark.

So it’s off where the days won’t find me.

I know I’ll leave loons behind me.

But i wont let tomorrow find me, back this way.

Before my past once again can blind me.

Fly away.

And we wont wait,

To say goodbye.

My beautiful young man…

And I!

Toen ik een meisje was, had ik een favoriet verhaal.

Van de Meadowlark die leefde waar de rivieren stromen.

Haar stem zou de engelen kunnen evenaren in zijn glorie.

Maar ze was blind.

De leeuwerik was blind.

Een oude koning kwam en nam haar mee naar zijn paleis.

Waar de muren gepolijst brons en gouden vlecht waren.

En hij voedde haar fruit en noten uit een ivoren kelk.

En hij bad.

Zing voor mij, mijn weideleeuwerik.

Zing voor mij van de zilveren ochtend.

Bevrijd me, mijn weideleeuwerik.

En ik koop een onbetaalbaar juweel voor je.

En kleed een brokaat en wreed.

En ik zal voor het leven van je houden als je wilt, zing voor mij.

Toen op een dag als een leeuwerik zong bij het water,

De god van de zon hoorde haar tijdens zijn vlucht.

En haar gezang ontroerde hem, dus hij kwam en bracht haar,

Het geschenk van het zicht.

Hij gaf haar zicht!

En ze opende haar ogen voor de glans en de pracht,

Op deze mooie jonge god zo trots en sterk.

En hij riep naar de leeuwerik met een zowel ruwe als tedere stem,

Meekomen.

Vlieg met me mee, mijn weideleeuwerik.

Vlieg met me mee op de zilveren ochtend.

Langs de zee waar de dolfijnen blaffen.

We dansen op de koraalstranden.

Maak een feest van de pruimen en perziken.

Net zo ver als uw visie reikt.

Vlieg met mij mee.

Maar de weideleeuwerik zei nee.

Want de oude koning hield zo veel van haar.

Ze kon het niet verdragen zijn trots te verwonden.

Dus de zonnegod vloog weg.

En toen de koning die dag naar beneden kwam,

Hij ontdekte dat zijn weideleeuwerik was overleden.

Elke keer dat ik dat deel hoorde, moest ik huilen.

En nu sta ik hier met sterrenhemel en stormachtig.

Ah, net toen ik dacht dat mijn hart eindelijk verdoofd was.

Een mooie jonge man verschijnt voor mij,

Zingen kom, oh wil je niet komen?

En wat kan ik het eindelijk voor de eerste keer doen,

Degene waarvoor ik brand, geeft de gloed terug?

Als je liefde eindelijk is gekomen, is het de slechtste tijd gekozen.

Toch weet ik het,

Ik moet gaan!

Vliegende weideleeuwerik.

Vlieg weg op de zilveren ochtend.

Als ik blijf, zal ik groeien om het duister te vervloeken.

Dus het is waar de dagen me niet zullen vinden.

Ik weet dat ik gekken achter me zal laten.

Maar ik laat morgen me niet vinden, deze kant op.

Voordat mijn verleden me weer kan verblinden.

Vlieg weg.

En we wachten niet,

Afscheid nemen.

Mijn mooie jongeman...

En ik!