The Unsettling Dark - Martriden

Exploring the deep, pungent earth

Our minds create images, eyes can’t see

Forced on this road not by destiny

His flames plunge up from below

And we must fly!

Running along the unseen catacombs

The foulest of fears approaching

Deep inside the mountain

We mustered the beast

The foul demon incarnate

A colossus of terror pursues

We cannot get out

We can only run

As exhaustion takes its toll

And the end time for loved ones begins!

Sweat boils as we flee this nightmare

Heralding our doom

Its fiery wings thundering

His presence lying in shadow

The unsettling darkness gives way

To a glimmer of light

Before it makes the final lunge

Entwining us in its fiery ropes

Hurling us into the pit

Hopes leaves our hearts

Some grasp at the walls

Slightly prolonging their doom

All lights that once shone brightly

Dim as we tumble long

Into the dark places of the earth

Falling, forever!

We cannot get out

We can only run

As exhaustion takes its toll

And the end time for loved ones begins!

The shade of malice

Draws ever closer

I bask in its essence

Forced upon this path towards oblivion

I channel the strength of my will

As the black shadow engulfs me

Permeating my flesh

Now, bound my blindness

I suffer alone in the dark

And as hatred

Fills my mind

Lost hope returns through vengeance

Execrations of a mind gone insane

Sullen, I loom forth into the dark

De diepe, doordringende aarde verkennen

Onze geest creëert beelden, ogen kunnen niet zien

Gedwongen op deze weg, niet door het lot

Zijn vlammen storten van onderen omhoog

En we moeten vliegen!

Rennen langs de onzichtbare catacomben

De ergste angst die nadert

Diep in de berg

We hebben het beest verzameld

De incarnatie van de vuile demon

Een kolos van terreur achtervolgt

We kunnen er niet uit

We kunnen alleen rennen

Omdat uitputting zijn tol eist

En de eindtijd voor dierbaren begint!

Het zweet kookt als we deze nachtmerrie ontvluchten

Ons onheil aankondigen

Zijn vurige vleugels donderen

Zijn aanwezigheid ligt in de schaduw

De verontrustende duisternis maakt plaats

Naar een sprankje licht

Voordat het de laatste uitval maakt

Ons verstrengelen in zijn vurige touwen

Slingert ons in de put

Hoop verlaat ons hart

Sommigen grijpen naar de muren

Hun ondergang iets verlengen

Alle lichten die ooit fel schenen

Dim terwijl we lang tuimelen

In de donkere plaatsen van de aarde

Vallen, voor altijd!

We kunnen er niet uit

We kunnen alleen rennen

Omdat uitputting zijn tol eist

En de eindtijd voor dierbaren begint!

De schaduw van boosaardigheid

Komt steeds dichterbij

Ik koester me in zijn essentie

Gedwongen op dit pad naar de vergetelheid

Ik kanaliseer de kracht van mijn wil

Terwijl de zwarte schaduw me overspoelt

Doordringt mijn vlees

Nu, bind mijn blindheid vast

Ik lijd alleen in het donker

En als haat

Vult mijn geest

Verloren hoop keert terug door wraak

Execraties van een gek geworden geest

Nors, ik doe opdoemen in het donker