The Calling - Martriden

Gazing down into the abyss

Becoming one with its blackness

Overwhelming my conscience

Squeezing life’s essence from my soul

My gaze never ending

Demon eyes track the road

The fallen rotting leaves

Trampled down with my coming

Lunar force bearing down

Black hooves on the trail

Vermin cower in fear

Seeking shelter from my forge

With haste we ride

Guided by destiny’s cry

The calling, quiet and distant

Hearing the echo of the horn

The forest folds its branches

The wilderness encompasses

The path burned into my eyes

No choice but to follow

The storm churning, biting my flesh

As I cleave the way

Through thick spiteful foliage

Rays of the moon lighting my way

I am sure of my task, I will rise once again

I leave this forest in sweat and tatters

My memories now at rest

I am alone, I am free, veiled in darkness

My death riding the hot sphere of dawn

Slowly extending his golden, blood soaked fingers

Across the open plain I follow the calling

Drawing me into everlasting pain

Looking up out the mouth of the chasm

Vainly attempting to escape the blackness

My decimated conscience no ally

Life’s essence ripped from my soul

In de afgrond staren

Eén worden met zijn zwartheid

Mijn geweten overweldigen

De essentie van het leven uit mijn ziel persen

Mijn blik stopt nooit

Demonenogen volgen de weg

De gevallen rottende bladeren

Vertrapt met mijn komst

Maankracht naar beneden

Zwarte hoeven op het pad

Ongedierte krimpt ineen van angst

Op zoek naar beschutting bij mijn smidse

Met haast rijden we

Geleid door de kreet van het lot

De roeping, stil en afstandelijk

De echo van de hoorn horen

Het bos vouwt zijn takken

De wildernis omvat

Het pad brandde in mijn ogen

Geen andere keuze dan te volgen

De storm karnen, bijten in mijn vlees

Terwijl ik de weg baan

Door dik hatelijk gebladerte

Stralen van de maan verlichten mijn pad

Ik ben zeker van mijn taak, ik zal weer opstaan

Ik verlaat dit bos in het zweet en aan flarden

Mijn herinneringen nu in rust

Ik ben alleen, ik ben vrij, gehuld in duisternis

Mijn dood in de hete sfeer van de dageraad

Langzaam uitstrekkend zijn gouden, met bloed doordrenkte vingers

Over de open vlakte volg ik de roeping

Me naar eeuwige pijn trekken

Omhoog kijken uit de mond van de kloof

Tevergeefs proberen te ontsnappen aan de duisternis

Mijn gedecimeerde geweten geen bondgenoot

De essentie van het leven uit mijn ziel gerukt