Allein In Einer Grossen Stadt - Marlene Dietrich

Strophe 1:

Man lebt in einer großen Stadt und ist doch so allein.

Der Mann nachdem man

Sehnsucht hat, scheint noch nicht da zu sein.

Man kennt ihn nicht und kennt ihn doch genau und man hat Angst, dass er

vorübergeht und sucht bei andern ihn und bleibt doch seine Frau,

bis man ihm plötzlich gegenübersteht.

Refrain 1:

Und da weiß man nicht, was man sagen soll und man findet alles so banal und man

nahm doch früher gern den Mund so voll und nun stottert man mit einem Mal.

Alles das, was man sich vorgenommen hat, ihm sofort im ersten Augenblick zu

sagen, dass vergisst man glatt, denn es sagt sein Blick, dass er einen längst

verstanden hat.

Strophe 2:

Man hat nun alles, was man will, man könnte glücklich sein.

Die große Stadt ist

plötzlich still, man lebt für ihn allein.

Man denkt an nichts — so schön ist

diese Zeit.

Man hat nur Angst, dass sie vorübergeht und denkt ganz leise

heimlich an den ersten Streit, bis man ihm plötzlich gegenübersteht.

Refrain 2:

Und da weiß man nicht, was man sagen soll und man findet alles so banal und er

nahm doch früher nie den Mund so voll und nun schreit er so mit einem Mal.

Und man schweigt und fühlt genau jetzt ist es Schluss und es lohnt nicht einmal

mehr ein Wort zu sagen.

Jetzt ist alles aus, eine Welt stürzt ein,

man ist wieder einmal so allein.

Vers 1:

Je woont in een grote stad en toch ben je zo alleen.

De man na één

verlangen lijkt er nog niet te zijn.

Je kent hem niet en toch ken je hem goed en ben je bang dat hij

komt langs en zoekt hem onder andere en blijft toch zijn vrouw,

totdat je hem plotseling aankijkt.

Koor 1:

En dan weet je niet wat je moet zeggen en vind je alles zo banaal en jij

hield er vroeger zo van om je mond te vullen en nu stotter je ineens.

Alles wat je van plan bent om hem in het eerste moment te geven

zeggen dat iemand gemakkelijk vergeet, omdat zijn blik zegt dat hij dat al lang heeft gedaan

begrepen.

vers 2:

Je hebt nu alles wat je wilt, je zou gelukkig kunnen zijn.

De grote stad is

plotseling stil, men leeft voor hem alleen.

Je denkt aan niets - het is zo mooi

deze keer.

Je bent gewoon bang dat het voorbij gaat en denkt heel rustig na

stiekem bij de eerste ruzie, totdat je hem ineens aankijkt.

Koor 2:

En dan weet je niet wat je moet zeggen en vind je alles zo banaal en hij

vulde zijn mond nog nooit zo vol en nu schreeuwt hij ineens zo.

En je blijft stil en voelt nu dat het voorbij is en het is het niet eens waard

meer om een ​​woord te zeggen.

Nu is het allemaal voorbij, een wereld stort in

je bent weer zo alleen.