Ветерок - Марат Фидель

Наступила осень,

На минутку бросив

Одинокий солнечный денёк.

Он тоскует в небе,

Догадаться мне бы:

Отчего не весел паренёк?

Ты прости того, кто любил.

Отпусти того, кто устал.

Ты пойми, что нет больше сил,

Да и срок был видно уж мал.

А когда открою глаза-

В них засеребрится рассвет.

Уплывает под небеса-

Память этих прожитых лет.

Затаив обиду,

Скроется из виду

В сером сюртуке ночной туман.

Разгоняет тучи-

Ветерок колючий,

Северный залётный мальчуган.

Ты прости того, кто любил.

Отпусти того, кто устал.

Ты пойми, что нет больше сил,

Да и срок был видно уж мал.

А когда открою глаза-

В них засеребрится рассвет.

Уплывает под небеса

Память этих прожитых лет.

De herfst is gekomen,

Even weggooien

Eenzame zonnige dag.

Hij verlangt naar de lucht

Ik zou raden:

Waarom is de jongen niet vrolijk?

Je vergeeft degene die liefhad.

Laat de vermoeide los.

Je begrijpt dat er geen kracht meer is

Ja, en de periode was blijkbaar te kort.

En als ik mijn ogen open

De dageraad zal in hen schijnen.

Drijft onder de hemel

De herinnering aan deze afgelopen jaren.

Wrok hebben,

Uit het zicht

In een grijze geklede jas nachtmist.

Verdrijft de wolken

De wind is stekelig,

Noordelijke zwerfjongen.

Je vergeeft degene die liefhad.

Laat de vermoeide los.

Je begrijpt dat er geen kracht meer is

Ja, en de periode was blijkbaar te kort.

En als ik mijn ogen open

De dageraad zal in hen schijnen.

Drijft onder de hemel

De herinnering aan deze afgelopen jaren.