Столица - Марат Фидель

До свиданья, столица, холодная хмурая осень.

До свиданья, дворы, переулки, родные места.

Навсегда уезжаю, дела все свои позабросив,

Навсегда, навсегда, навсегда, навсегда.

И опять за окном километры куда-то уносят,

И опять за бортом перелески, равнины, моря.

Никогда не поверит слезам, и прощения не просит,

Но как блудного сына всегда принимает меня.

Никогда не поверит слезам, и прощения не просит

Никогда, никогда…

До свиданья, столица, я еду с надеждой вернуться.

До свиданья, Москва, беспокойная юность моя.

Никогда, навсегда мы не сможем с тобой разминуться.

Никогда, навсегда, никогда, навсегда.

И опять полетят, понесут над землёй самолеты

И опять застучат, побегут по земле поезда.

Никогда не поверит слезам, и прощения не просит,

Но как блудного сына всегда принимает меня.

Никогда не поверит слезам, и прощения не просит

Никогда, никогда, никогда

И опять за окном километры куда-то уносят

И опять за бортом перелески, равнины, моря.

Никогда не поверит слезам, и прощения не просит,

Но как блудного сына всегда принимает меня.

Никогда не поверит слезам, и прощения не просит

Никогда, никогда, никогда…

Vaarwel hoofdstad, koude sombere herfst.

Vaarwel, werven, lanen, inheemse plaatsen.

Ik ga voor altijd weg, nadat ik al mijn zaken heb opgegeven,

Voor altijd, voor altijd, voor altijd, voor altijd.

En weer, buiten het raam, de kilometers nemen ergens toe,

En weer overboord bosjes, vlaktes, zeeën.

Zal nooit in tranen geloven, en vraagt ​​niet om vergeving,

Maar net als de verloren zoon accepteert hij me altijd.

Zal nooit in tranen geloven en vraagt ​​niet om vergeving

Nooit…

Vaarwel, hoofdstad, ik ga met de hoop terug te keren.

Vaarwel Moskou, mijn rusteloze jeugd.

Nooit, voor altijd, we zullen je niet kunnen passeren.

Nooit, voor altijd, nooit, voor altijd.

En ze zullen weer vliegen, vliegtuigen over de grond dragen

En ze zullen weer kloppen, treinen zullen over de grond rijden.

Zal nooit in tranen geloven, en vraagt ​​niet om vergeving,

Maar net als de verloren zoon accepteert hij me altijd.

Zal nooit in tranen geloven en vraagt ​​niet om vergeving

Nooit nooit nooit

En nogmaals, buiten het raam nemen de kilometers ergens mee

En weer overboord bosjes, vlaktes, zeeën.

Zal nooit in tranen geloven, en vraagt ​​niet om vergeving,

Maar net als de verloren zoon accepteert hij me altijd.

Zal nooit in tranen geloven en vraagt ​​niet om vergeving

Nooit nooit nooit...