Один шанс - Mainstream One

Вычеркни меня, больше я не твоя жизнь

Я больше не могу терять и снова падать вниз

Скажи, к чему были все эти слова?

И твои письма больше не доходят до меня

Быть вдвоем, увы, теперь ничего не значит

Я умолял, просил нашу любовь не пачкать,

Но мир сгорел, так и не дождавшись свое чудо,

Но мой расстрел твои слезы не забудут

А я так верил до последнего во все наше

Не знаю, что дальше, и от этого мне страшно

«Забудь" — сердце кричит, оно — холодный лед,

Но я просыпаюсь лишь увидев силуэт ее К чему теперь звонки, к чему теперь встречи?

Эта история была длиною в бесконечность,

Но вот конечная, последняя наша страница

Вокзал для одного, грустные лица

Припев:

Прошу, дай нам еще один

Прошу, дай нам еще час

Среди одиноких теней

Дай нам один шанс

Прошу, дай нам еще один

Прошу, дай нам еще час

Среди одиноких теней

Дай нам один шанс

Больничная палата номер 8

Он там лежит, она по выходным приходит в гости

Он одержим любовью, ненавистью, злостью

Уже весна, а значит сильнее его заносит

Фотопортрет на столе — красивая пара

Воспоминания — это все, что от них осталось

Она тихонько плачет, он прячет лицо под одеяло

И все понятно, тут нет идеалов

Реабилитация идет долго, ему хуже

Внутри все на осколки, лишь только он ей нужен

«Прошу, живи!" — умоляет душа

Дай нам хотя бы еще шанс

Припев Х2

Doorstreep me, ik ben je leven niet meer

Ik kan niet meer verliezen en weer vallen

Vertel eens, waar waren al deze woorden voor?

En je brieven bereiken mij niet meer

Samen zijn, helaas, betekent nu niets

Ik smeekte, vroeg onze liefde om niet vies te worden,

Maar de wereld brandde af zonder op zijn wonder te wachten,

Maar mijn executie zal niet vergeten worden door jouw tranen

En ik geloofde tot de laatste in al onze

Ik weet niet wat het volgende is, en het maakt me bang

"Vergeet" - het hart schreeuwt, het is koud ijs,

Maar ik word pas wakker als ik haar silhouet zie Waarom nu bellen, waarom nu vergaderen?

Dit verhaal was eindeloos

Maar hier is onze laatste, laatste pagina

Station voor één, droevige gezichten

Refrein:

Geef ons er nog een

Geef ons alstublieft nog een uur

Tussen de eenzame schaduwen

Geef ons één kans

Geef ons er nog een

Geef ons alstublieft nog een uur

Tussen de eenzame schaduwen

Geef ons één kans

Ziekenhuis kamer nummer 8

Hij ligt daar, zij komt in het weekend op bezoek

Hij is geobsedeerd door liefde, haat, woede

Het is al lente, wat betekent dat het sterker wordt

Fotoportret op tafel - een mooi stel

Herinneringen zijn alles wat er nog van hen over is

Ze huilt zachtjes, hij verbergt zijn gezicht onder de dekens

En alles is duidelijk, er zijn geen idealen

Revalidatie duurt lang, hij is erger

Binnen is alles in stukken, alleen zij heeft hem nodig

"Alsjeblieft, leef!" - smeekt de ziel

Geef ons nog minstens één kans

Koor X2