Aqualung - Trent Gardner, Magellan, Roger Patterson

Sitting on a park bench

eyeing up little girl

with bad intent.

Snot running down his nose

greasy fingers smearing shabby clothes.

Drying in the cold sun

Watching as the frilly panties run.

Feeling like a dead duck

spitting out pieces of his broken luck.

Sun streaking cold

an old man wandering lonely.

Taking time

the only way he knows.

Leg hurting bad,

as he bends to pick a dog end

goes down to a bog to warm his feet.

Feeling alone

the army’s up the rode

salvation a la mode and

a cup of tea.

Aqualung my friend

don’t start away uneasy

you poor old sod

you see it’s only me.

Do you still remember

December’s foggy freeze

when the ice that

clings on to your beard is screaming agony.

And you snatch your rattling last breaths

with deep-sea diver sounds,

and the flowers bloom like

madness in the spring.

Zittend op een bankje in het park

klein meisje in de gaten houden

met slechte bedoelingen.

Snot loopt langs zijn neus

vette vingers die sjofele kleren smeren.

Drogen in de koude zon

Kijken hoe het slipje met stroken loopt.

Je als een dode eend voelen

stukjes van zijn gebroken geluk uitspugen.

Zon strepen koud

een oude man die eenzaam ronddoolt.

Tijd nemen

de enige manier die hij kent.

Been doet pijn,

terwijl hij zich buigt om een ​​hondenuiteinde te kiezen

gaat naar een moeras om zijn voeten te verwarmen.

Alleen voelen

het leger is aan de beurt

redding a la mode en

een kopje thee.

Aqualung mijn vriend

begin niet ongemakkelijk

jij arme oude zak

je ziet dat ik de enige ben.

Weet je nog?

De mistige bevriezing van december

wanneer het ijs dat

zich aan je baard vastklampt, is een schreeuwende pijn.

En je grijpt je ratelende laatste adem uit

met geluiden van diepzeeduikers,

en de bloemen bloeien als

waanzin in de lente.