Battlefield - Lunatic Soul

When i had to kill

For the first time

And most of them just went away

I fell into your arms

My sweet-lipped goddess of indifference

Memories were leaving me

One by one

Slowly dying out

A few of them

Like the stones

Stuck on a battlefield in silent cry

The wind was blowing

And the song that he sang to me

Was so beautiful and so fragile

All i have left alive

Was crying out my name

Wanting me to come back

When i had to kill

For the second time

And all of them just went away

I got up from my knees

And became a man

Standing over the boy’s grave

When i had to kill

For the first time

And most of them just went away

I fell into your arms

My sweet-lipped goddess of indifference

Shadows were trying to get inside

While the vultures were circling in the air

The dust has settled

And the field

Uncovered part of me

I couldn’t recognize

I’m learning to live

With phantom pain

Trying to get used to the brighter light

I’m taming the ache

New scars on my face

The days when everything inside of me collapsed

Dreams that have gone

And my weaknesses

Hounded and scared

Rebuilt their barricades

On my battlefield

They got a second chance

Feeding on my remorse

Dwelling on the past

The fiery red cracks in the sky

What has gone to pieces will not take hold of me

Standing upright

With open eyes

When tears have turned to fists

Feel my time has come

And the broken hearts will not break through my mind

And the broken hearts will not break through my mind

And the broken hearts will not break through my mind

And the broken hearts will not break through my mind

Toen ik moest doden

Voor de eerste keer

En de meeste gingen gewoon weg

Ik viel in je armen

Mijn lieflippige godin van de onverschilligheid

Herinneringen verlieten me

Een voor een

Langzaam uitsterven

Een paar van hen

Zoals de stenen

Vast op een slagveld in stille kreet

De wind waaide

En het lied dat hij voor me zong

Was zo mooi en zo kwetsbaar

Alles wat ik nog in leven heb

Was mijn naam aan het schreeuwen

Wil je dat ik terugkom?

Toen ik moest doden

Voor de tweede keer

En ze gingen allemaal gewoon weg

Ik stond op van mijn knieën

En werd een man

Staande bij het graf van de jongen

Toen ik moest doden

Voor de eerste keer

En de meeste gingen gewoon weg

Ik viel in je armen

Mijn lieflippige godin van de onverschilligheid

Schaduwen probeerden binnen te komen

Terwijl de gieren in de lucht cirkelden

Het stof is neergedaald

en het veld

Onbedekt deel van mij

Ik kon het niet herkennen

Ik leer te leven

Met fantoompijn

Proberen te wennen aan het fellere licht

Ik tem de pijn

Nieuwe littekens op mijn gezicht

De dagen dat alles in mij instortte

Dromen die zijn verdwenen

En mijn zwakke punten

Achtervolgd en bang

Herbouwden hun barricades

Op mijn slagveld

Ze kregen een tweede kans

Voeden met mijn berouw

In het verleden blijven hangen

De vurige rode scheuren in de lucht

Wat kapot is gegaan, kan me niet vatten

Rechtop staan

Met open ogen

Wanneer tranen zijn veranderd in vuisten

Voel dat mijn tijd is gekomen

En de gebroken harten zullen niet door mijn hoofd breken

En de gebroken harten zullen niet door mijn hoofd breken

En de gebroken harten zullen niet door mijn hoofd breken

En de gebroken harten zullen niet door mijn hoofd breken