The Foggy Dew - Luke Kelly

'Twas down the glen one Easter morn

To a city fair rode I

When armed line of marching men

In squadrons passed me by

No pipes did hum, no battle drum

Did sound its loud tattoo

But the Angelus bell o’er the Liffey’s swell

Rang out in the foggy dew

Right proudly high over Dublin town

They hung out a flag of war

'Twas better to die 'neath an Irish sky

Than at Suvla or Sud el Bar

And from the plains of Royal Meath

Strong men came hurrying through;

While Brittania’s huns with their great big guns

Sailed in through the foggy dew

'Twas England bade our wild geese go

That small nations might be free

But their lonely graves are by Suvla’s waves

On the fringe of the gray North Sea

But had they died by Pearse’s side

Or fought with Cathal Brugha

Their names we’d keep where the Fenians sleep

'Neath the shroud of the foggy dew

The bravest fell, and the solemn bell

Rang mournfully and clear

For those who died that Watertide

In the springing of the year

And the world did gaze with deep amaze

At those fearless men, but few

Who bore the fight that freedom’s light

Might shine through the foggy dew

't Was in de vallei op een Paasmorgen

Naar een stadskermis reed ik

Wanneer gewapende rij marcherende mannen

In eskaders ging me voorbij

Geen pijpen zoemden, geen slagtrom

Heeft zijn luide tatoeage geklonken

Maar de Angelusklok over de deining van de Liffey

Belde in de mistige dauw

Recht trots hoog boven de stad Dublin

Ze hebben een oorlogsvlag opgehangen

'Het was beter om te sterven 'onder een Ierse lucht'

Dan bij Suvla of Sud el Bar

En van de vlakten van Royal Meath

Sterke mannen kwamen haastig door;

Terwijl Brittania's hunnen met hun geweldige grote kanonnen

Door de mistige dauw naar binnen gevaren

'Twas England beval onze wilde ganzen te gaan'

Dat kleine naties misschien vrij zijn

Maar hun eenzame graven zijn bij de golven van Suvla

Aan de rand van de grijze Noordzee

Maar waren ze gestorven aan de zijde van Pearse?

Of vocht met Cathal Brugha

Hun namen zouden we houden waar de Fenians slapen

'Neath de lijkwade van de mistige dauw

De dapperste viel, en de plechtige bel

Belde treurig en duidelijk

Voor degenen die stierven bij Watertide

In de lente van het jaar

En de wereld staarde met diepe verbazing

Bij die onverschrokken mannen, maar weinigen

Wie droeg de strijd dat het licht van de vrijheid

Zou kunnen schijnen door de mistige dauw