The Bells - Lowell

Hear the sledges with the bells

Silver bells

What a world of merriment

Their melody foretells

How they tinkle, tinkle, tinkle

In the icy air of night

All the heavens seem to twinkle

With a crystalline delight

Keeping time, time, time

With a sort of Runic rhyme

From the tintinnabulation

That so musically wells

From the bells, bells, bells, bells, bells, bells, bells

From the jingling and the tinkling of the bells

Hear the mellow wedding bells

Golden bells

What a world of happiness

Their harmony foretells

Through the balmy air of night

How they ring out their delight

Through the dances and the yells

And the rapture that impels

How it swells

How it dwells

On the future

How it tells

From the swinging and the ringing of the molten golden bells

Of the bells, bells, bells, bells, bells, bells, bells

Of the rhyming and the chiming of the bells

Hear the loud alarum bells

Brazen bells

What a tale of terror now

Their turbulency tells

Much too horrified to speak

Oh, they can only shriek

For all the ears to know

How the danger ebbs and flows

Leaping higher, higher, higher

With a desperate desire

In a clamorous appealing to the mercy of the fire

With the bells, bells, bells, bells, bells, bells, bells

With the clamor and the clanging of the bells

Hear the tolling of the bells

Iron bells

What a world of solemn thought their monody compels

For all the sound that floats

From the rust within our throats

And the people sit and groan

In their muffled monotone

And the tolling, tolling, tolling

Feels a glory in the rolling

From the throbbing and the sobbing

Of the melancholy bells

Oh, the bells, bells, bells, bells, bells, bells, bells

Oh, the moaning and the groaning of the bells

Hoor de sleeën met de bellen

Zilveren bellen

Wat een wereld van vrolijkheid

Hun melodie voorspelt

Hoe ze rinkelen, tinkelen, rinkelen

In de ijzige lucht van de nacht

Alle hemelen lijken te fonkelen

Met een kristalhelder genot

Tijd, tijd, tijd houden

Met een soort runenrijm

Van de tintinnabulatie

Dat gaat muzikaal zo goed

Van de klokken, klokken, klokken, klokken, klokken, klokken, klokken

Van het rinkelen en het rinkelen van de bellen

Hoor de zachte trouwklokken

Gouden bellen

Wat een wereld van geluk

Hun harmonie voorspelt

Door de zwoele lucht van de nacht

Hoe ze hun vreugde laten klinken

Door de dansen en het geschreeuw

En de vervoering die drijft

Hoe het opzwelt

Hoe het woont

Over de toekomst

Hoe het vertelt

Van het zwaaien en het luiden van de gesmolten gouden bellen

Van de klokken, klokken, klokken, klokken, klokken, klokken, klokken

Van het rijmen en het luiden van de klokken

Hoor de luide alarmbellen

Koperen klokken

Wat een horrorverhaal nu

Hun turbulentie vertelt

Veel te geschokt om te spreken

Oh, ze kunnen alleen maar gillen

Voor alle oren om te weten

Hoe het gevaar eb en vloed

Hoger, hoger, hoger springen

Met een wanhopig verlangen

In een luidruchtig beroep op de genade van het vuur

Met de klokken, klokken, klokken, klokken, klokken, klokken, klokken

Met het rumoer en het gekletter van de klokken

Hoor het luiden van de klokken

IJzeren bellen

Wat een wereld van plechtige gedachte dat hun monodie dwingt

Voor al het geluid dat drijft

Van de roest in onze keel

En de mensen zitten en kreunen

In hun gedempte monotoon

En de tol, tol, tol

Voelt een glorie in het rollen

Van het kloppen en het snikken

Van de melancholische klokken

Oh, de klokken, klokken, klokken, klokken, klokken, klokken, klokken

Oh, het gekreun en het gekreun van de bellen