Forse Le Lucciole Non Si Amano Piu - Locanda Delle Fate

E quando il vento ancora si fermava un po'

Tra i miei capelli, inventavo favole.

Poi cadde giù,

Ma avevo già le mani in tasca.

Quanti eroi caduti, dal coraggio ed ingannati

Dall’incenso e dal bianco che qualcuno venderà.

Dove vanno gli angeli a dormire,

Dove son finite le illusioni e i sogni

Che nessuno compra più,

Tra incerte ombre effimere.

Pazzi, forti eroi, tutto era sbagliato,

Vi è mancato il tempo di riprendere fiato.

Il sangue alla testa si fermò

E scelse anche per voi.

Trascinati da un furto di coscienza,

Abbagliati da miti e da leggende,

Di miracoli pieni i nostri sogni,

Non ci bastano più quando fa luce.

Come non si fanno oscure

Sempre si alzerà,

Una luce accesa o spenta ci sarà.

Mentre dal buio,

Intanto spunterà una nuova favola,

La gente guarderà, qualcuno invecchierà.

Dove i mostri e i santi crepano

E Dio forse è sceso già,

Due miliardi di occhi in lacrime,

In faccia a quel che riderà.

Dove i mostri e i santi crepano

E Dio forse è sceso già,

Due miliardi di occhi in lacrime,

In faccia a quel che riderà.

Disposti in cerchio, a raccontare anche al nemico il tuo destino.

Insieme contro abbracciati innanzi terre ignote.

Ostie sporche di sangue, noi a chiedere perché.

Mentre gli occhi sconfinano verso le stelle,

Le due ali sottili basterebbero a noi.

Ecco il canto di un vecchio, ubriaco e scontento,

Che si infetta le ansie che straripano già.

Troppo scuri i silenzi, nei dintorni e qui dentro,

Forse le lucciole non si amano più.

Non so come la morte profumi d’incenso,

E di suoni di venti e campane.

E quando il vento ancora si fermava un po'

Tra i miei capelli, inventavo favole.

Poi cadde giù,

Ma avevo già le mani in tasca.

Quanti eroi traditi, dal coraggio ed ingannati

Dall’incenso e dal bianco che qualcuno venderà.

Dove vanno gli angeli a dormire,

Dove son finite le illusioni e i sogni

Che nessuno compra più,

Tra incerte ombre effimere.

(Grazie a GuGa per questo testo)

En toen de wind nog een beetje stopte

In mijn haar verzon ik sprookjes.

Toen viel hij neer,

Maar ik had mijn handen al in mijn zakken.

Hoeveel gevallen helden, dapper en bedrogen?

Van de wierook en het wit dat iemand zal verkopen.

Waar gaan engelen slapen,

Waar zijn de illusies en dromen gebleven?

Dat niemand meer koopt,

Tussen onzekere kortstondige schaduwen.

Gekke, sterke helden, alles was verkeerd,

Je had geen tijd om op adem te komen.

Het bloed in zijn hoofd stopte

En hij koos ook voor jou.

Meegesleept door een diefstal van het geweten,

Verblind door mythen en legendes,

Onze dromen vol wonderen,

Ze zijn niet langer genoeg voor ons als het schijnt.

Hoe ze niet donker worden

Zal altijd stijgen,

Er zal een licht aan of uit zijn.

Terwijl uit het donker,

Ondertussen ontstaat er een nieuw sprookje,

Mensen zullen kijken, iemand zal oud worden.

Waar monsters en heiligen sterven

En misschien is God al naar beneden gekomen,

Twee miljard ogen in tranen,

In het aangezicht van wat zal lachen.

Waar monsters en heiligen sterven

En misschien is God al naar beneden gekomen,

Twee miljard ogen in tranen,

In het aangezicht van wat zal lachen.

In een cirkel gerangschikt, om je lot zelfs aan de vijand te vertellen.

Samen tegen elkaar voor onbekende landen.

Gastheren bevlekt met bloed, we vragen waarom.

Terwijl de ogen naar de sterren gaan,

De twee dunne vleugels zouden genoeg zijn voor ons.

Hier is het lied van een oude man, dronken en ontevreden,

Dat de angsten die al overlopen zijn besmet.

Te donker de stiltes, hier en daar,

Misschien houden de vuurvliegjes niet meer van elkaar.

Ik weet niet hoe de dood naar wierook ruikt,

En het geluid van wind en klokken.

En toen de wind nog een beetje stopte

In mijn haar verzon ik sprookjes.

Toen viel hij neer,

Maar ik had mijn handen al in mijn zakken.

Hoeveel helden verraden, door moed en bedrogen?

Van de wierook en het wit dat iemand zal verkopen.

Waar gaan engelen slapen,

Waar zijn de illusies en dromen gebleven?

Dat niemand meer koopt,

Tussen onzekere kortstondige schaduwen.

(Met dank aan GuGa voor deze tekst)