Every Grain Of Sand - Lizz Wright

In the time of my confession, in the hour of my deepest need

When the pool of tears beneath my feet flood every newborn seed

There’s a dyin' voice within me reaching out somewhere,

Toiling in the danger and in the morals of despair.

Don’t have the inclination to look back on any mistake,

Like Cain, I now behold this chain of events that I must break.

In the fury of the moment I can see the Master’s hand

In every leaf that trembles, in every grain of sand.

Oh, the flowers of indulgence and the weeds of yesteryear,

Like criminals, they have choked the breath of conscience and good cheer.

The sun beat down upon the steps of time to light the way

To ease the pain of idleness and the memory of decay.

I gaze into the doorway of temptation’s angry flame

And every time I pass that way I always hear my name.

Then onward in my journey I come to understand

That every hair is numbered like every grain of sand.

I have gone from rags to riches in the sorrow of the night

In the violence of a summer’s dream, in the chill of a wintry light,

In the bitter dance of loneliness fading into space,

In the broken mirror of innocence on each forgotten face.

I hear the ancient footsteps like the motion of the sea

Sometimes I turn, there’s someone there, other times it’s only me.

I am hanging in the balance of the reality of man

Like every sparrow falling, like every grain of sand.

In de tijd van mijn bekentenis, in het uur van mijn diepste nood

Wanneer de plas van tranen onder mijn voeten elk pasgeboren zaadje overstroomt

Er is een stervende stem in mij die ergens naar uitreikt,

Zwoegen in het gevaar en in de moraal van wanhoop.

Heb niet de neiging om terug te kijken op een fout,

Net als Kaïn aanschouw ik nu deze reeks gebeurtenissen die ik moet doorbreken.

In de woede van het moment kan ik de hand van de Meester zien

In elk blad dat beeft, in elke zandkorrel.

Oh, de bloemen van verwennerij en het onkruid van weleer,

Net als criminelen hebben ze de adem van hun geweten en goede moed gesmoord.

De zon scheen op de trappen van de tijd om de weg te verlichten

Om de pijn van luiheid en de herinnering aan verval te verlichten.

Ik kijk in de deuropening van de boze vlam van de verleiding

En elke keer als ik die kant op ga, hoor ik altijd mijn naam.

Dan ga ik verder op mijn reis tot ik begrijp:

Dat elke haar genummerd is zoals elke zandkorrel.

Ik ben van lompen naar rijkdom gegaan in het verdriet van de nacht

In het geweld van een zomerdroom, in de kilte van een winters licht,

In de bittere dans van eenzaamheid die vervaagt in de ruimte,

In de gebroken spiegel van onschuld op elk vergeten gezicht.

Ik hoor de oude voetstappen als de beweging van de zee

Soms draai ik me om, daar is iemand, soms ben ik het alleen.

Ik hang in de balans van de realiteit van de mens

Zoals elke mus die valt, zoals elke zandkorrel.