Lintu - Timo Rautiainen & Trio Niskalaukaus

tuskin tunnen häntäja kuitenkin

tulin häntätapaamaan

hän on niin kovin kaunis vieläkin

kun kääntyy minua katsomaan

tämäyöon minulle viimeinen

kuulen hänen sanovan

olen sairas ja väsynyt ihminen

ja siksi lähteähaluan

sinätiedät jo jotakin elämästä

jotain tiedän minäkin

kun vain uskallat lakata pelkäämästä

paratiisin saat takaisin

hän vieläjatkaa kyynelet silmissään

sanaa jokaista painottaen

hän pitääkättäni tiukasti kädessään

ja sanoo silmiin katsoen…

en kadu ketään niistä, joita syliini suljin

heitäsentään rakastin

itken kaikkia niitä

joiden ohitse kuljin

joita väistin ja pakenin

silläaina kun ihmisen lähelle päästin

löysin lähelle itsekin

mutta jos itseäni

varjelin ja säästelin

heti eksyin ja palelin

hänen katseensa sammuu, hän huokaisee

hänen otteensa raukeaa

siinäsamassa silmiähäikäisee

ja huoneen ikkuna aukeaa

kun jälleen katson häntä, hän muuttunut

onkin linnuksi edessäin

ja linnun siipeäpuhtaan valkoista

minäpidänkin kädessäin

lintu nousee ja lentoon jo lehahtaa

minäpaikalle yksin jään

hahmo taivaan korkeuksiin loittoaa

huone humisee tyhjyyttään

istun hiljaa vieläja muistelen

hänen viime sanojaan

niitäpuoliääneen toistelen

kun hän on mennyt menojaan…

en kadu ketään niistä, joita syliini suljin

heitäsentään rakastin

itken kaikkia niitä, joiden ohitse kuljin

joita väistin ja pakenin

silläaina kun ihmisen lähelle päästin

löysin lähelle itsekin

mutta jos itseäni varjelin ja säästelin

heti eksyin ja palelin

ik ken de staart echter amper

Ik kwam om hem te zien

ze is zo erg mooi zelfs nog meer

als hij zich omdraait om naar mij te kijken

dit is mijn laatste nacht

ik hoor hem zeggen

Ik ben een ziek en vermoeid persoon

en daarom wil ik weg

je weet al iets over het leven

iets wat ik ook weet

wanneer je gewoon durft te stoppen met bang te zijn

het paradijs krijgt je terug

hij gaat nog steeds verder met tranen in zijn ogen

elk woord benadrukken

hij houdt me stevig in zijn hand

en zegt in de ogen...

Ik heb geen spijt van degenen die ik in mijn armen heb gesloten

ik hield zelf van

Ik huil ze allemaal

waar ik voorbij ben gegaan

die ik ontweek en vluchtte

zolang ik maar dicht bij de man kwam

Ik vond mezelf dichtbij

maar als ikzelf

bewaakt en gespaard

Ik raakte meteen verdwaald en gekoeld

zijn blik gaat uit, hij zucht

zijn greep verslapt

tegelijkertijd oogverblindend

en het kamerraam gaat open

als ik weer naar hem kijk, is hij veranderd

is er een vogel voor je

en een vogel van puur wit

Ik houd het in mijn hand

de vogel stijgt en vliegt al in de vlucht

Ik zal alleen gelaten worden

het personage bereikt de hoogten van de hemel

de kamer neuriet zijn leegte

Ik zit stil en herinner me

zijn laatste woorden

Ik herhaal met een halve stem

als hij op zijn kosten is gegaan...

Ik heb geen spijt van degenen die ik in mijn armen heb gesloten

ik hield zelf van

Ik huil naar iedereen die ik passeerde

die ik ontweek en vluchtte

zolang ik maar dicht bij de man kwam

Ik vond mezelf dichtbij

maar als ik mezelf beschermde en mezelf spaarde

Ik raakte meteen verdwaald en gekoeld