Matriarch - Light Bearer

Lucifer:

Bellow taunting winds, parched throats retort.

The febrile flocks ebb ever forward.

Sand parts to mark their passing,

they lift their hands from the earth.

This defining osteo impasse

to ascend from quadruped.

Of all life the onus lies in her lap,

no rhyme or reason, malleable spines forgiving.

Triumphant, the weight of all,

consequential, the penny drops.

Branches partition,

lineage ingrained,

womb significant.

She the worth of the multitude,

transitions of our assembly.

Visceral wires in sinew flare

delicately hew thoughts ascent.

Submerged in clay

feet earned competence.

Pathways through contours,

encephalic routes.

Crow lines tell stories,

every scar hides a tale

we foster our reverie

with weathered tenacity.

Lucifer:

Within this mind, I find my ward, bearer of the sword

Authority:

These whims carry, these whims noticed.

This mind it threatens purpose,

time gathers impetus,

this mind must obey

Lucifer:

I hear this mind burgeon,

I feel his grip tighten.

My words are a salve,

I fathom its rhythm.

I challenge his hymn

A world where the authority had claimed genesis;

insignificant perhaps amidst

billions, yet it was here that a mind dwelt, capable of abstract thought.

A mind that could look beyond herself.

It was this mind that became the

linchpin of their opposing cause.

The will of the false god, and that of

Lucifer.

This mind, personified as Eve;

an ancestor of humanity,

the leader of a group of hominid traveling across endless grasslands in search

of shelter and food.

Thousands of generations had bought these primates down

from the branches, the incremental changes in their anatomy, the permeation of

positive mutation to allow them to stand upright, to create tools to aid their

survival, to begin to grasp the world in which they now lived.

In their moments

of imagination, as neurological pathways sparked into being, the roar was heard

throughout the universe, immediately attracting the presence of sentience that

thrilled and eddied in the awe of such inspiration, and above all,

the first sentience, the first angel, the false god.

A consciousness

developing, one of millions of species upon the earth.

Yet it would become

apparent that this particular animal would soon hold dominion upon this world,

grasp a sense of what lay beyond the confines of survival, and soon carry the

greatest and most significant tool — to question.

This was a palpable threat to

any sentience who saw dissent as a detriment to their cause.

Within the very

fabric of existence, celestial bodies railed endlessly over the sanctity and

will of these lives.

The false god entirely fearful of the concept of

consciousness, the possibility that more would see the falsehood of his claim

over creation, and the voice of Lucifer, the offer of salvation,

to nurture free will.

Lucifer:

Blaas gierende winden, uitgedroogde kelen weer.

De koortsige zwermen ebben steeds verder naar voren.

Zanddelen om hun passeren te markeren,

ze heffen hun handen van de aarde.

Deze bepalende osteo-impasse

om op te stijgen van viervoeter.

Van al het leven ligt de bewijslast in haar schoot,

geen rijm of reden, kneedbare stekels vergevingsgezind.

Triomfantelijk, het gewicht van alles,

consequent, het kwartje valt.

Takken partitie,

ingebakken afkomst,

baarmoeder aanzienlijk.

Zij de waarde van de menigte,

overgangen van onze vergadering.

Viscerale draden in peesflare

fijntjes hakken gedachten opstijgen.

Ondergedompeld in klei

voeten verdiende competentie.

Wegen door contouren,

encefalische routes.

Kraailijnen vertellen verhalen,

elk litteken verbergt een verhaal

we koesteren onze mijmering

met verweerde vasthoudendheid.

Lucifer:

In deze geest vind ik mijn pupil, drager van het zwaard

Autoriteit:

Deze grillen dragen, deze grillen opgemerkt.

Deze geest bedreigt het doel,

de tijd krijgt een impuls,

deze geest moet gehoorzamen

Lucifer:

Ik hoor deze geest ontluiken,

Ik voel zijn grip verstrakken.

Mijn woorden zijn een zalf,

Ik doorgrond het ritme ervan.

Ik daag zijn hymne uit

Een wereld waar de autoriteit het ontstaan ​​had opgeëist;

onbeduidend misschien te midden van

miljarden, maar het was hier dat een geest woonde die in staat was tot abstract denken.

Een geest die verder kan kijken dan zichzelf.

Het was deze geest die de...

spil van hun tegengestelde zaak.

De wil van de valse god, en die van

Lucifer.

Deze geest, gepersonifieerd als Eva;

een voorouder van de mensheid,

de leider van een groep hominiden die door eindeloze graslanden reizen op zoek naar

van onderdak en voedsel.

Duizenden generaties hadden deze primaten omgekocht

van de takken, de incrementele veranderingen in hun anatomie, de permeatie van

positieve mutatie om hen in staat te stellen rechtop te staan, om hulpmiddelen te maken om hun

overleven, om de wereld waarin ze nu leefden te begrijpen.

Op hun momenten

van verbeelding, toen neurologische paden ontstonden, werd het gebrul gehoord

door het hele universum en trekt onmiddellijk de aanwezigheid van gevoel aan dat:

opgewonden en opgewonden van ontzag voor zulke inspiratie, en vooral,

het eerste gevoel, de eerste engel, de valse god.

Een bewustzijn

ontwikkelen, een van de miljoenen soorten op aarde.

Toch zou het

duidelijk dat dit specifieke dier spoedig heerschappij over deze wereld zou houden,

een idee krijgen van wat er buiten de grenzen van het overleven ligt, en al snel de

grootste en belangrijkste hulpmiddel — om in vraag te stellen.

Dit was een tastbare bedreiging voor

elk gevoel dat afwijkende meningen als een nadeel voor hun zaak zag.

binnen de zeer

weefsel van het bestaan, hemellichamen schold eindeloos over de heiligheid en

wil van deze levens.

De valse god is volledig bang voor het concept van

bewustzijn, de mogelijkheid dat meer de onwaarheid van zijn bewering zouden zien

over de schepping, en de stem van Lucifer, het aanbod van verlossing,

om de vrije wil te koesteren.