The Crater - Lebanon Hanover

How you drag me into the crater.

You kiss me ever so wildly.

If you kissed me here, 70 years ago, oh, what a romantic ending.

It clearly used to be one of the most obscure parks.

Now there’s smoke of a different kind here.

Is there possible one or the other absurd and romantic mind here.

How we are standing at the bay of angels, at the most immaculate beach ever.

If the earthquake drags us into the ocean, oh, what a poetic ending.

They say they are tired of our no future.

They can’t understandour self-torture and our constant flirt with death is

because we live for the moment.

Hoe je me de krater in sleept.

Je kust me zo wild.

Als je me hier 70 jaar geleden kuste, oh, wat een romantisch einde.

Het was duidelijk vroeger een van de meest obscure parken.

Nu is er hier rook van een ander soort.

Is hier de ene of de andere absurde en romantische geest mogelijk.

Hoe we staan ​​aan de baai van engelen, op het meest smetteloze strand ooit.

Als de aardbeving ons de oceaan in sleept, oh, wat een poëtisch einde.

Ze zeggen dat ze onze geen toekomst beu zijn.

Ze kunnen onze zelfkwelling niet begrijpen en onze constante flirt met de dood is

omdat we leven voor het moment.