Downbound Train - Kurt Vile

I had a job, I had a girl

I had something going, mister, in this world

I got laid off down at the lumber yard

Our love went bad, times got hard

Now I work down at the carwash

Where all it ever does is rain

Don’t it feel like you’re a rider

On a downbound train?

She just said «Joe, I gotta go

«We had it once, we ain’t got it any more»

She packed her bags, left me behind

She bought a ticket on the Central Line

Nights as I sleep, I hear that whistle whining

I feel her kiss in the misty rain

And I feel like I’m a rider

On a downbound train

Last night I heard your voice

You were crying, crying, you were so alone

You said your love had never died

You were waiting for me at home

I put on my jacket, I ran through the woods

I ran 'til I thought my chest would explode

There in the clearing beyond the highway

In the moonlight our wedding house shone

I rushed through the yard

I burst through the front door

My head pounding hard

Up the stairs I climbed

The room was dark

Our bed was empty

Then I heard that long whistle whine

And I dropped to my knees

Hung my head and cried

Now I swing a sledge hammer on a railroad gang

Knocking down them cross ties, working in the rain

Don’t it feel like you’re a rider

On a downbound train?

Ik had een baan, ik had een meisje

Ik had iets aan de hand, meneer, in deze wereld

Ik werd ontslagen bij de houtzagerij

Onze liefde ging slecht, de tijden werden moeilijk

Nu werk ik bij de wasstraat

Waar het alleen maar regent

Voel je niet dat je een rijder bent?

In een neergaande trein?

Ze zei gewoon "Joe, ik moet gaan"

"We hebben het een keer gehad, we hebben het niet meer"

Ze pakte haar koffers, liet me achter

Ze kocht een kaartje op de Central Line

Nachten als ik slaap, hoor ik dat fluitje janken

Ik voel haar kussen in de mistige regen

En ik heb het gevoel dat ik een rijder ben

In een neerwaartse trein

Gisteravond hoorde ik je stem

Je huilde, huilde, je was zo alleen

Je zei dat je liefde nooit was gestorven

Je wachtte thuis op me

Ik trok mijn jas aan, ik rende door het bos

Ik rende totdat ik dacht dat mijn borst zou ontploffen

Daar op de open plek achter de snelweg

In het maanlicht scheen ons trouwhuis

Ik rende door de tuin

Ik stormde door de voordeur

Mijn hoofd bonkt hard

De trap op die ik heb beklommen

De kamer was donker

Ons bed was leeg

Toen hoorde ik dat lange fluitje janken

En ik viel op mijn knieën

Ik liet mijn hoofd hangen en huilde

Nu zwaai ik met een voorhamer op een spoorwegbende

Ze stropdassen omgooien, werken in de regen

Voel je niet dat je een rijder bent?

In een neergaande trein?