Phlegetons Bredder - Koldbrann

I livet var jeg fanget i min sarkofagiske hud

Pint av mine egne mørke hemmeligheter

Prøvelsen av det som var et jordisk Liv

Gjorde min venten i skjærsilden forskyndet

Av mine synders Bestialske natur

Min blodlinje binder meg til denne skjebne

Mine fordums broer er for alltid brent

For mine føtter venter dødsriket

Der er jeg fri fra lenken av min tørst

Gods og levnet har jeg forsaket

For å råde over disse blodige bredder

Og dens svikefulle understrømmer

For min dyriske drift skal herske, i enevelde

I dypet fra min trone skal jeg finne

Min makabre katarsis

I mitt åsyn, fortapte sjeler

Fra tidenes morgen, i sydende blod

Det spilles et kakofoniens rekviem

Fra deres pinsler finner jeg mening

Jeg er fortapelsens legeme

Som beskuer deres evinnelige lidelse

Min skitne sjel, deformert

Til en Avgrunnens skapning

For evig voktende elvens bredder…

In het leven zat ik gevangen in mijn sarcofagehuid

Gemarteld door mijn eigen duistere geheimen

De beproeving van wat een aards leven was

Maakte mijn wachten in het vagevuur verhaast

De beestachtige aard van mijn zonden

Mijn bloedlijn bindt me aan dit lot

Mijn oude bruggen zijn voor altijd verbrand

Aan mijn voeten wacht het rijk van de doden

Daar ben ik vrij van de ketenen van mijn dorst

Ik heb goederen en relikwieën achtergelaten

Om van deze verdomde banken af ​​te komen

En zijn bedrieglijke onderstromen

Want mijn dierlijke drift moet heersen, in autocratie

In de diepten van mijn troon zal ik vinden

Mijn macabere catharsis

In mijn aanwezigheid, verloren zielen

Vanaf het begin der tijden, in sissend bloed

Een kakofonisch requiem wordt gespeeld

Van hun kwellingen vind ik betekenis

Ik ben het lichaam van verderf

Wie aanschouwt hun eeuwige ellende?

Mijn vuile ziel, misvormd

Naar een Abyss schepsel

Voor altijd de oevers van de rivier...