Sjukhus - KENT

Dom tog mig till en plats där inget växte

Till en plats där bara skuggorna i dammet hade tid

Dom tog mig till en sal, ett solblekt sjukhus

Där alla dörrar var såtunga att dom inte krävde lås

Dom ledde mig förbi rader av stärkta sängar

Där våra steg ska eka länge efter att vi alla gått ur tiden

Dom skriker ditt namn just när regnet träffar fönstren

Och en ond vind skakar träden, tamburin shakers av döda löv

Och dom tog mig till en smutsig strand

Där vålnader av surfare som drunknat samlade PET-flaskor för pant

Påen grusväg mellan fält där ondskans blommor tilläts växa

Och förvandla evig skog till skvallerpress

Och dom pekar mot en fond, giftgula moln

Oranga lampor, tysta silos, jetplans ångspår, bengråtorn

Dom viskar i mitt öra

«Ser du framtiden, ser du hur inget växer, inget lever men ingen dör?»

När man äntligen kan se alla mekanismerna där bakom

Såblir man aldrig rädd mer

När man äntligen kan se alla kejsare står nakna

Såvänder allt igen

Allt vänder om igen

Jag vaknar i en sal, påett skuggigt sjukhus står en kvinna

vid min säng som blekt sina tänder en grad för hårt

Hon smeker min kind varligt med en hand konstgjord som dockors

Rynkfri, ringlös, målad, tung och febervarm

Och vi lurar ditt porslin, småilskna utslag är en släng av

allergi främst mot min samtid och min tro

Jag skriver ditt namn tveksamt påett vykort, liksom testar

Vem du var, det har jag glömt för längesen

När man äntligen kan se vem som drar i alla trådar

Såblir man aldrig rädd mer

När man äntligen kan se alla kejsare stånakna

Såvänder allt igen

Allt vänder om igen

Jag går ensam in i ljuset

Jag går ensam in i ljuset

Jag går ensam in i ljuset

Jag går ensam in i ljuset

Ze namen me mee naar een plek waar niets groeide

Naar een plek waar alleen de schaduwen in het stof tijd hadden

Ze brachten me naar een afdeling, een door de zon gebleekt ziekenhuis

Waar alle deuren zo zwaar waren dat ze geen sloten nodig hadden

Ze leidden me langs rijen verstevigde bedden

Waar onze stappen zullen echoën lang nadat we allemaal geen tijd meer hebben

Ze schreeuwen je naam net als de regen de ramen raakt

En een boze wind schudt de bomen, tamboerijnen schudders van dode bladeren

En ze namen me mee naar een vies strand

Daar verzamelden geesten van verdronken surfers PET-flessen voor onderpand

Op een grindweg tussen velden waar de bloemen van het kwaad mochten groeien

En verander het eeuwige bos in roddelpers

En ze wijzen naar een achtergrond, giftige gele wolken

Oranje lichten, stille silo's, stoombanen voor straalvliegtuigen, beengrijze torens

Ze fluisteren in mijn oor

"Zie je de toekomst, zie je hoe niets groeit, niets leeft maar niemand sterft?"

Wanneer je eindelijk alle mechanismen erachter kunt zien

Je bent nooit meer bang

Wanneer je eindelijk alle keizers naakt kunt zien staan

Gebruikt alles weer

Alles draait weer om

Ik word wakker in een kamer, in een schaduwrijk ziekenhuis staat een vrouw

aan mijn bed dat zijn tanden een graad te hard bleek

Ze streelt mijn wang zachtjes met een hand kunstmatig als poppen

Kreukvrij, ringloos, geverfd, zwaar en koortsig

En we bedriegen je servies, boze huiduitslag is een toss-off

allergie voornamelijk voor mijn tijdgenoten en mijn geloof

Ik schrijf je naam twijfelachtig op een ansichtkaart, evenals test

Wie je was, ben ik lang vergeten

Wanneer je eindelijk kunt zien wie aan alle touwtjes trekt

Je bent nooit meer bang

Wanneer je eindelijk alle keizers kunt zien staan

Gebruikt alles weer

Alles draait weer om

Ik loop alleen het licht in

Ik loop alleen het licht in

Ik loop alleen het licht in

Ik loop alleen het licht in