Поезд в навсегда - KDRR

Вокзал остался позади, а все, что было, было зря.

Я уезжаю от тебя в холодный сумрак ноября.

Быть может, кто-то повторит с тобой наш прерванный полет,

Но отходной сигнал гудит.

Маршрут один – вперед.

Сквозь непогоды и дожди, туман и пыльные года.

Уходит поезд в навсегда, его назад не жди.

Что впереди?

А кто бы знал.

Бездушный реализм зеркал,

Руины замков изо льда, сибирских рек вода.

Ты выйдешь на пустой перрон, забыв, какой сегодня год,

Но недоступен телефон.

И ты не та.

И я не тот.

Прошло немало лет, мы научились жить, как прежде.

Без малой толики сердец, с демоверсией надежды.

Осенний полуночный смог.

В окне мелькают города.

И я хотел рвануть стоп-кран.

Не смог.

Ты растворишься так легко, паря над крышами домов.

Мой поезд едет далеко.

Я к этому готов.

Горят мосты и до скончания времен я обречен.

Искать такую же, как ты, и ненавидеть тот перрон.

У всех историй есть финал, а жизнь не поел перейти.

Состав уходит за Урал с четвертого пути.

Ты растворишься так легко, паря над крышами домов.

Мой поезд едет далеко.

Я к этому готов.

Мой поезд едет далеко.

Я к этому готов.

Het station bleef achter, en alles wat was, was tevergeefs.

Ik laat je achter in de koude schemering van november.

Misschien herhaalt iemand onze onderbroken vlucht met jou,

Maar het uitgangssignaal zoemt.

Route één - vooruit.

Door slecht weer en regen, mist en stoffige jaren.

De trein vertrekt voor altijd, wacht niet op hem terug.

Wat staat ons te wachten?

En wie zou het weten.

Zielloos realisme van spiegels

De ruïnes van kastelen gemaakt van ijs, Siberische rivieren, water.

Je gaat naar een leeg platform, vergetend welk jaar het vandaag is,

Maar de telefoon is niet beschikbaar.

En jij bent niet degene.

En ik ben niet degene.

Vele jaren zijn verstreken, we hebben geleerd om te leven zoals voorheen.

Zonder een klein beetje hart, met een demoversie van hoop.

Herfst middernacht smog.

Steden flitsen door het raam.

En ik wilde aan de kraan trekken.

Ik kon het niet.

Je lost zo gemakkelijk op, zwevend over de daken van huizen.

Mijn trein gaat ver.

Ik ben hier klaar voor.

Bruggen branden en tot het einde der tijden ben ik gedoemd.

Zoek hetzelfde als jij, en haat dat platform.

Alle verhalen hebben een einde, maar het leven ging niet verder.

De compositie verlaat de Oeral vanaf het vierde nummer.

Je lost zo gemakkelijk op, zwevend over de daken van huizen.

Mijn trein gaat ver.

Ik ben hier klaar voor.

Mijn trein gaat ver.

Ik ben hier klaar voor.