Aus Liebe Weint Man Nicht - Katja Ebstein

Du sitzt auf einer Bank im Wartesaal

Die Hand vor dem Gesicht.

Als kleines Maedchen hat man dir einmal gesagt:

Aus Liebe weint man nicht.

Du sitzt allein mit deinem Koffer hier im kalten Bahnhofslicht.

Und immer wieder sagst du leise zu dir selbst:

Aus Liebe weint man nicht.

Warum laeufst du denn fort

Du denkst an ihn

Und kommst nicht zur Ruh.

Es fiel ein falsches Wort

Dann schlug die Tuere zu.

Man tut sich weh

Obwohl man gar nie meint

Was man im Zorn so spricht.

Es ist geschehn und du sagst dir

Es muss so sein:

Aus Liebe weint man nicht.

Du schaust zur Uhr

Bald nimmt ein Zug

Dich mit im grauen Morgenlicht.

Wenn du erst fort bist

Gibt es nie mehr ein Zurueck:

Aus Liebe weint man nicht.

Doch er hat dich gesucht

Auf einmal steht er ratlos vor dir.

Er streicht dir ueber’s Haar und sagt: Komm jetzt mit mir.

Du liegst in seinen Armen und weinst vor Glueck

Er sieht dir ins Gesicht.

Es tut so gut

Wenn er dich troestet und dir sagt:

Aus Liebe weint man nicht.

Je zit op een bankje in de wachtkamer

De hand voor het gezicht.

Toen je een klein meisje was, werd je eens verteld:

Men huilt niet om liefde.

Je zit hier alleen met je koffer in het koude treinstationlicht.

En steeds weer zeg je zachtjes tegen jezelf:

Men huilt niet om liefde.

Waarom vlucht je?

Je denkt aan hem

En rust niet.

Er is een verkeerd woord gesproken

Toen sloeg de deur dicht.

Je doet jezelf pijn

Hoewel je dat nooit denkt

Wat je zegt in woede.

Het is gebeurd en je zegt tegen jezelf

Het moet zo zijn:

Men huilt niet om liefde.

Je kijkt op de klok

Er komt binnenkort een trein aan

Jij bij mij in het grijze ochtendlicht.

als je eenmaal weg bent

Is er nooit een weg terug:

Men huilt niet om liefde.

Maar hij was op zoek naar jou

Opeens staat hij hulpeloos voor je.

Hij streelt je haar en zegt: Kom nu met me mee.

Je ligt in zijn armen en huilt van geluk

Hij kijkt je recht in het gezicht.

Het voelt zo goed

Als hij je troost en zegt:

Men huilt niet om liefde.