Bubble Muzzle - Kate Tempest

Here’s a poem

It goes like this

You’re off to work again

You need to make a wage

Although you kind of feel like it’s a waste of days

Measuring the hours of your life and the paper made

And now your pleasure is devoured, right?

It’s getting tedious to take the pace

I mean you’re sick of staying late

And rising early with a day to face

You know, punching them numbers in that database

And pretending that you care about the day-to-day

Of these office politics

Man they’re enough to make your faith decay

And so this morning you were staring in the mirror with your razor blade

And you noticed with a shiver that your face was grey

Because you realised

You’re actually, genuinely pissed off

Every single time your train’s delayed

And you got this weird feeling

Like you’re beginning to fade away

But it’s cool though

Because you’ve got this girlfriend that you’ve been seeing for a while now

And you love her but you don’t really feel the same when she smiles now

I mean you only ever make love with the lights out

She don’t really seem as on it as she used to

But it’s fine, right?

It’s fine

Because now’s the time for settling down

The time for making do

So you go home

You turn your brain off

And you rent a film off pay-per-view

Sometimes you wonder what your younger self would make of you

You’re happy, in a way

You’re really happy, right?

Like any of your mates from school

And it’s true the cooler ones all fucked off and got them arts jobs

In Shoreditch

And now you meet 'em in the bar as you watch 'em carry on like heart-throbs

And it always ends up messy no matter how chilled out it starts off

All of a sudden you’ve gone and got yourself involved in a danceoff

You’re like, «mate this is great, I mean I am rushing my arse off»

Stood there feeling like you’re on some sort of ride you can’t stop

Next thing you’re in the chippy rowing with some prick who’s got a fast gob

Just another night to wake up from and laugh off

And so life goes on the bubble

It’s tunnel vision all week, right?

And our weekends, well they’re for seeing double

So how we ever going to see that we’re in trouble?

We’re like a dog wagging its tail expecting a treat

Cause it’s learned how to put on its own filthy, stinking muzzle

And so life goes on in the bubble

It’s tunnel vision all week

And our weekends, well they’re for seeing double

So how we ever going to see that we’re in trouble?

We’re like a dog baring its teeth, protecting its own muzzle

Meanwhile, you’re walking through the city with your shoulders squared

You’re like «man, I’m from the End, you lot don’t know the load I bear»

You’re looking at the people that you pass with a ferocious glare

These suits and ties going on like they don’t know you’re there

You’re sick of feeling insignificant

Your ambition’s as brilliant as anybody else’s

But your temperament is militant

Cause every other day brings the death of an innocent

This inner city living is seeing more wakes than Finnegan

And all around you is suspicion, power games and fast living

Everybody’s trying to get paid

You can’t even rave without someone getting stabbed over something

It’s a crying shame

Because you’re like, «Fuck the higher plane, I want a fast car and a diamond

chain»

It feels like everybody’s out here trying to find their fame

They want their names to ring out like the alarms before the sirens came

They wanna leave the people shaking like a lion’s mane

Cause they’ve been denied for so long

They’re so sure they have a prize to claim

So tell me, is it time for grief

Or is it time for blame

I’ll stand right here and tell you lot it’s time for neither, mate

It’s a time for change

Cause where I’m from young boys are given sentences before they’ve even learned

to sign their name

And all you’re trying to do is find your way through the lies and pain

Although that said

You have got you heart set on some new kicks

You want them fresh black Nikes with the blue stitch, right?

So you been putting in the hours

Moved a few bits

You’re like «what's the point in aiming any higher?

It seems useless»

And so it’s small victories and our city’s full of rubbish

Where our children are either overfed or undernourished

Where our talent is suffocated before it can be encouraged

And our true selves are completely ignored

So tell me

What’s the point in hoping for more

When there are soldiers at war

And they are dying without knowing what for

And all you want to do is think nothing, sit and smoke up a drawer

Mate, we’re going nowhere

Like a boat on the shore oblivious to the whole ocean

We’re a token of a broken, divorced generation whose folks don’t know the

rapport

Don’t get me wrong

Just like everybody else here I have my rent to pay

All I’m trying to say is it feels to me like we’re so caught up in the everyday

We’ve given all our strength away

So

Life goes on in the bubble

It’s tunnel vision all week

And our weekends, back off, Tempest, cause they’re for seeing double, right?

Well how we ever going to see that we’re in trouble?

We’re like a dog wagging its tail running off to fetch its own muzzle

And so life goes on in the bubble

It’s tunnel vision all week

And all weekends, well they’re for seeing double

So how we ever going to see that we’re in trouble?

Unless we look each other in the eye and say,

«Do you know what?

There’s a lot more to my life than the every day struggle.»

Hier is een gedicht

Het gaat als volgt

Je gaat weer aan het werk

U moet een loon verdienen

Hoewel je het gevoel hebt dat het een verspilling van dagen is

Het meten van de uren van je leven en het gemaakte papier

En nu is je plezier verslonden, toch?

Het wordt vervelend om het tempo op te nemen

Ik bedoel, je bent het zat om te laat te blijven

En vroeg opstaan ​​met een dag om aan te zien

Je weet wel, ze nummers in die database slaan

En doen alsof je om het dagelijks leven geeft

Van deze kantoorpolitiek

Man, ze zijn genoeg om je geloof te laten bederven

En dus staarde je vanmorgen in de spiegel met je scheermesje

En je merkte met een huivering dat je gezicht grijs was

Omdat je besefte

Je bent echt, echt pissed off

Elke keer dat je trein vertraging heeft

En je hebt een raar gevoel

Alsof je begint te vervagen

Maar het is wel cool

Omdat je een vriendin hebt die je al een tijdje ziet

En je houdt van haar, maar je voelt niet echt hetzelfde als ze nu lacht

Ik bedoel, je bedrijft alleen de liefde als het licht uit is

Ze lijkt er niet meer zo op als vroeger

Maar het is goed, toch?

Het is goed

Want nu is het tijd om te settelen

De tijd om het te doen

Dus je gaat naar huis

Je zet je hersenen uit

En je huurt een film op pay-per-view

Soms vraag je je af wat je jongere zelf van je zou vinden

Je bent in zekere zin gelukkig

Je bent echt blij, toch?

Zoals al je vrienden van school

En het is waar dat de coolere er allemaal vandoor zijn gegaan en ze een kunstbaan hebben gegeven

In Shoreditch

En nu ontmoet je ze in de bar terwijl je ze ziet doorgaan als hartkloppingen

En het eindigt altijd rommelig, hoe relaxt het ook begint

Plotseling ben je weggegaan en ben je betrokken geraakt bij een dansavond

Je hebt zoiets van, «maat, dit is geweldig, ik bedoel, ik haast me uit mijn kont»

Stond daar met het gevoel alsof je op een soort rit zat die je niet kunt stoppen

Het volgende dat je aan het roeien bent met een of andere lul die een snelle gob heeft

Gewoon weer een nacht om wakker van te worden en te lachen

En zo gaat het leven verder in de bubbel

Het is de hele week tunnelvisie, toch?

En onze weekenden, nou die zijn om dubbel te zien

Dus hoe gaan we ooit zien dat we in de problemen zitten?

We zijn als een hond die met zijn staart kwispelt en een traktatie verwacht

Omdat hij heeft geleerd zijn eigen smerige, stinkende snuit op te zetten

En zo gaat het leven door in de bubbel

Het is de hele week tunnelvisie

En onze weekenden, nou die zijn om dubbel te zien

Dus hoe gaan we ooit zien dat we in de problemen zitten?

We zijn als een hond die zijn tanden ontbloot en zijn eigen snuit beschermt

Ondertussen loop je met rechte schouders door de stad

Je bent als "man, ik ben van het einde, jullie kennen de last niet die ik draag"

Je kijkt met een woeste blik naar de mensen die je tegenkomt

Deze pakken en stropdassen gaan door alsof ze niet weten dat je er bent

Je bent het zat om je onbeduidend te voelen

Jouw ambitie is net zo briljant als die van iemand anders

Maar je temperament is militant

Want om de andere dag brengt de dood van een onschuldige

Dit leven in de binnenstad wordt meer wakker dan Finnegan

En overal om je heen is achterdocht, machtsspelletjes en snel leven

Iedereen probeert betaald te worden

Je kunt niet eens ravotten zonder dat iemand ergens over wordt gestoken

Het is een huilende schande

Omdat je zoiets van "Fuck het hogere vliegtuig, ik wil een snelle auto en een diamant"

ketting"

Het voelt alsof iedereen hier zijn roem probeert te vinden

Ze willen dat hun namen afgaan zoals de alarmen voordat de sirenes kwamen

Ze willen de mensen laten trillen als leeuwenmanen

Omdat ze al zo lang zijn geweigerd

Ze zijn er zo zeker van dat ze een prijs te claimen hebben

Dus vertel me, is het tijd voor verdriet?

Of is het tijd voor de schuld?

Ik zal hier staan ​​en je veel vertellen dat het tijd is voor geen van beide, maat

Het is tijd voor verandering

Want waar ik vandaan kom, krijgen jonge jongens zinnen voordat ze het zelfs maar hebben geleerd

om hun naam te ondertekenen

En alles wat je probeert te doen, is je weg vinden door de leugens en pijn

Hoewel dat zei

Je hebt je zinnen gezet op een paar nieuwe kicks

Je wilt toch die frisse zwarte Nikes met het blauwe stiksel?

Dus je hebt de uren erin gestoken

Een paar stukjes verplaatst

Je hebt zoiets van «wat heeft het voor zin om hoger te mikken?

Het lijkt nutteloos»

En dus zijn het kleine overwinningen en onze stad is vol rotzooi

Waar onze kinderen overvoed of ondervoed zijn

Waar ons talent wordt verstikt voordat het kan worden aangemoedigd

En ons ware zelf wordt volledig genegeerd

Dus vertel het me

Wat heeft het voor zin om op meer te hopen?

Als er soldaten in oorlog zijn

En ze sterven zonder te weten waarvoor?

En het enige dat u wilt doen, is aan niets denken, zitten en een lade oproken

Maat, we gaan nergens heen

Als een boot op de kust die zich niet bewust is van de hele oceaan

We zijn een teken van een gebroken, gescheiden generatie wiens mensen de

rapport

Begrijp me niet verkeerd

Net als iedereen hier moet ik mijn huur betalen

Het enige wat ik probeer te zeggen is dat het voor mij voelt alsof we zo opgaan in het alledaagse

We hebben al onze kracht weggegeven

Dus

Het leven gaat door in de bubbel

Het is de hele week tunnelvisie

En onze weekenden, ga terug, Tempest, want ze zijn om dubbel te zien, toch?

Nou, hoe gaan we ooit zien dat we in de problemen zitten?

We zijn als een hond die met zijn staart kwispelt en wegrent om zijn eigen muilkorf te halen

En zo gaat het leven door in de bubbel

Het is de hele week tunnelvisie

En alle weekenden, nou ze zijn om dubbel te zien

Dus hoe gaan we ooit zien dat we in de problemen zitten?

Tenzij we elkaar in de ogen kijken en zeggen:

"Weet je wat?

Er is veel meer in mijn leven dan de dagelijkse strijd.»