Kampen mot klokka - Karpe

Jeg forsov meg.

Tar en kjapp dusj og kler på meg

Plukker en vond morgen ut av kjøleskapet;

det blir frokost eller lunsj

Jeg småløper ned trappene.

Hun står ved inngangen, som alltid

Hun ser på meg.

Jeg ser på henne.

Hun ser skuffa ut

— Klokka er 2, sier hun.

— Hold kjeft, sier jeg

Jeg går mot bussen.

Dama følger etter meg

Jeg går inn bak og bytter CD før jeg setter meg

Headsettet på, Nick Drake med Time has told me

Hun setter seg på sete ved siden av og smiler hånlig

Jeg stopper låta, snur meg kjapt mot hun

Ansiktet er slitent, øyelokka sort hud.

— Hvem er du?

Hva vil du?

Skal du si no eller?

Hun holder kjeft, vindusruta ut er kinoen hennes

Jeg ser på klokka mi

Hun ser på meg og jeg blir stressa, men føler meg samtidig plutselig feig

— Hei Carpe Diem, sier hun.

— Jeg veit hva du vil

Så utnytt meg og bruk meg;

det er for deg jeg er til

Jeg ser hun an, trykker stopp, og tenker for en gal dame

Går så av bussen og løper mot en avtale

Hun følger etter meg, jeg ser på klokka mi og løper som faen, er både redd og

har for dårlig tid

Hun stopper opp, jeg stopper opp og tida står stille I 10 sek, tar tak I hun

Men dama var’ke så villig

Og plutselig er det jeg som løper etter dama

Dama løper fra meg, jeg blir fra meg, svett og kvalm.

Og hva nå?

Glipper fotfeste, men jeg er vant til å slå meg.

Hun stopper opp

Jeg ser på hun, og det er da det slår meg.

Hun ser på meg

Jeg ser på klokka.

— Er det sant det jeg tenker?

Er du moden?

Kan du fly?

Er du blant annet penger?

Er du… Vent, ikke gå!

Jeg har hørt om deg

Men hvorfor er du alltid dårlig når du møter meg?

— Det er din feil, sier hun

Gidd å grip livet, og du kan få meg god og jeg kan bli på din side

Hun lener seg fram, og speiler seg I klokka mi

Løfter meg og støtter meg og tar meg med til blokka si

Og jeg skjønner godt hvorfor hun må være inne

Ute kan hun ikke lege alle såra mine

Ik heb me verslapen.

Snel douchen en aankleden

Een slechte ochtend uit de koelkast halen;

het wordt ontbijt of lunch

Ik ren de trap af.

Ze staat zoals altijd bij de ingang

Ze kijkt naar mij.

Ik kijk naar haar.

Ze ziet er teleurgesteld uit

— Het is twee uur, zegt ze.

— Zwijg, zeg ik

Ik loop richting de bus.

De dame volgt mij

Ik ga achterin en verander de cd voordat ik ga zitten

Headset aan, heeft Nick Drake van Time me verteld

Ze gaat naast haar zitten en lacht spottend

Ik stop het lied, draai me snel om naar haar

Het gezicht is vermoeid, het ooglid een zwarte huid.

- Wie ben jij?

Wat wil je?

Ga je nee zeggen of?

Ze zwijgt, de ruit buiten is haar bioscoop

Ik kijk op mijn horloge

Ze kijkt me aan en ik raak gestrest, maar tegelijkertijd voel ik me ineens laf

— Hallo Carpe Diem, zegt ze.

- Ik weet wat je wilt

Dus exploiteer me en gebruik me;

het is voor jou waar ik voor ben

Ik kijk haar aan, druk op stop en denk aan een gekke dame

Stapt dan uit de bus en rent richting een afspraak

Ze volgt me, ik kijk op mijn horloge en ren als een gek, zowel bang als...

heb te weinig tijd

Ze stopt, ik stop en de tijd staat 10 seconden stil, ze pakt me vast

Maar de dame was niet zo gewillig

En ineens ben ik degene die achter het kuiken aanrent

De dame loopt van me weg, ik val flauw, bezweet en misselijk.

En nu?

Ik verlies mijn houvast, maar ik ben gewend om te slaan.

Ze stopt

Ik kijk haar aan en dat is wanneer het me raakt.

Ze kijkt naar mij

Ik kijk op de klok.

— Is het waar wat ik denk?

Ben je volwassen?

Kan je vliegen?

Bent u onder andere geld?

Bent u... Wacht, ga niet!

Ik heb van je gehoord

Maar waarom ben je altijd slecht als je me ontmoet?

— Het is jouw schuld, zegt ze

Pak het leven vast en je kunt me goed krijgen en ik kan aan jouw kant blijven

Ze leunt naar voren en reflecteert in mijn horloge

Tilt me ​​op en ondersteunt me en neemt me mee naar zijn blok

En ik begrijp helemaal waarom ze binnen moet zijn

Buiten kan ze niet al mijn wonden helen