Из 90-х - Карандаш

Я представитель девяностых, в том возрасте,

Когда живот перестает быть плоским,

Когда не можешь без причины улыбнуться просто,

Ведь уже столько своих в доску под землёй и в досках,

Глотая воздух, я уже начал думать,

Мы не из стали, нет, из нас не сделать струны.

Потерянные где-то на сим-картах телефоны,

Друзья, со временем перешедшие в знакомых.

У тебя ведь есть кто-то любимый…

Уверен, ты хоть раз садился и писал стихи.

Уверен, не жалел о глупостях в имя страсти,

Все мы, когда-то прыгаем в фонтан в поисках счастья.

Тратим последнее на букет роскошный,

Лучше остаться без еды, чем остаться в прошлом,

Я знаю, что от жизни каждый берёт то, что хочет,

И я возьму, пожалуй, у неё эти строчки.

Белыми листами, неровным почерком пишет время нашу память,

И в этом почерке надо разобрать однажды,

Стал ты старше и мудрее или просто старше…

Белыми листами, неровным почерком пишет время нашу память,

И в этом почерке надо разобрать однажды,

Стал ты старше и мудрее или просто старше…

Отец помнит, мама любит,

Тусовки — зло, деньги — мусор, люди … люди …

Счастье есть, наверное, пока не думал,

Может с одной из песен я его просто отправил в урну.

Хочу, чтобы мой сын был в силе,

Ставить точки там, где я ставил запятые.

Если любовь — сигарета, я уже выкурил пачку…

Мне желали добра, но никогда удачи.

Погибнуть молодым, как в семидесятых

Уже не выйдет, врядли, я не ширяюсь ядом.

Даже отмазан от военкомата…

Твои уши выбрали совсем не правильного музыканта.

Ведь мои пальцы никогда не знали клавиш,

Я далеко не пианист, ты сам об этом знаешь,

Но если б я умел играть, сыграл бы что-то вроде

Этой вот грустной мелодии.

Белыми листами, неровным почерком пишет время нашу память,

И в этом почерке надо разобрать однажды,

Стал ты старше и мудрее или просто старше…

Белыми листами, неровным почерком пишет время нашу память,

И в этом почерке надо разобрать однажды,

Стал ты старше и мудрее или просто старше…

Белыми листами, неровным почерком пишет время нашу память,

И в этом почерке надо разобрать однажды,

Стал ты старше и мудрее или просто старше…

Белыми листами, неровным почерком пишет время нашу память,

И в этом почерке надо разобрать однажды,

Стал ты старше и мудрее или просто старше…

Ik ben een vertegenwoordiger van de jaren negentig, op die leeftijd

Wanneer de maag ophoudt plat te zijn,

Als je niet zomaar kunt glimlachen zonder reden,

Er zijn er immers al zoveel van ons in de plank onder de grond en in de planken,

Lucht inslikkend, begon ik al te denken

We zijn niet van staal, nee, snaren kunnen niet van ons gemaakt worden.

Telefoons ergens kwijt op simkaarten,

Vrienden die uiteindelijk kennissen werden.

Heb jij iemand van wie je houdt...

Ik weet zeker dat je minstens één keer hebt gezeten en poëzie hebt geschreven.

Ik weet zeker dat ik geen spijt heb gehad van domme dingen in naam van passie,

We springen allemaal ooit in de fontein op zoek naar geluk.

De laatste besteden we aan een luxe boeket,

Het is beter om zonder voedsel te zitten dan in het verleden achter te blijven,

Ik weet dat iedereen uit het leven haalt wat hij wil,

En ik zal deze regels waarschijnlijk van haar overnemen.

Met witte lakens, ongelijk handschrift, schrijft de tijd ons geheugen,

En in dit handschrift is het nodig om één keer te onderscheiden,

Ben je ouder en wijzer geworden of gewoon ouder...

Met witte lakens, ongelijk handschrift, schrijft de tijd ons geheugen,

En in dit handschrift is het nodig om één keer te onderscheiden,

Ben je ouder en wijzer geworden of gewoon ouder...

Vader herinnert zich, moeder houdt van,

Feesten zijn slecht, geld is onzin, mensen... mensen...

Er is geluk, waarschijnlijk, totdat ik dacht

Misschien heb ik hem met een van de nummers net naar de prullenbak gestuurd.

Ik wil dat mijn zoon sterk is

Zet punten waar ik komma's plaats.

Als liefde een sigaret is, heb ik al een pakje gerookt...

Ze wensten me het beste, maar nooit veel geluk.

Sterf jong zoals in de jaren zeventig

Het komt er niet uit, het is onwaarschijnlijk, ik verspreid geen vergif.

Zelfs otmazan van het militaire registratie- en rekruteringsbureau ...

Je oren kozen de verkeerde muzikant.

Omdat mijn vingers de toetsen nooit kenden

Ik ben verre van een pianist, dat weet je zelf,

Maar als ik kon spelen, zou ik zoiets spelen als

Dit droevige deuntje.

Met witte lakens, ongelijk handschrift, schrijft de tijd ons geheugen,

En in dit handschrift is het nodig om één keer te onderscheiden,

Ben je ouder en wijzer geworden of gewoon ouder...

Met witte lakens, ongelijk handschrift, schrijft de tijd ons geheugen,

En in dit handschrift is het nodig om één keer te onderscheiden,

Ben je ouder en wijzer geworden of gewoon ouder...

Met witte lakens, ongelijk handschrift, schrijft de tijd ons geheugen,

En in dit handschrift is het nodig om één keer te onderscheiden,

Ben je ouder en wijzer geworden of gewoon ouder...

Met witte lakens, ongelijk handschrift, schrijft de tijd ons geheugen,

En in dit handschrift is het nodig om één keer te onderscheiden,

Ben je ouder en wijzer geworden of gewoon ouder...