Wilk - Kacper HTA, Słoń, Jongmen

Jestem jak wilk, który biegnie sam w ciemnym lesie

Nawet bez watahy też dam sobie rade

Pędzę dziś przed siebie, nie mam szczęścia na tapecie

Pod łapami czuję ziemię, śnieg prószy po ramionach

W moich oczach znajdziesz wszystko, błękit oceanu

Wszystko zmierza, do wypełnienia planu

Nikt nie chce podejść, sam omijam innych

Skazany na samotność, nawet złapany niewinny

Dam sobie rade i kiedy jest najgorzej

Też dam sobie rade, jeśli opuścisz mnie Boże

Gorzej być nie może, za mną wielkie morze krwi

Nawet sierść mam czerwoną i czerwone łzy

Spójrz w moje kły, widzisz gniew?

Wielki zawód?

Pożeram kłusowników i nie potrzebuje czasu

Już nie zapinaj pasów, niesie wilka do lasu

Krzyk ofiar słychać już nawet z tarasu

Biegł przez puszcze, góry, pola

Nikt z was schwytać go nie zdołał

Warczy gdy nadchodzi zmora

Broni stada wilk

Broni stada wilk…

Jestem jak wilk, nocny łowca, wiem że mam złą sławę

Jeśli wpadnę w sidła mogę odgryźć własną łapę

Już całe miasto zna mnie, bo choć przemierzam je jak duch

Mój głos rozchodzi się pośród pokrytych mrokiem wzgórz

Nas dwóch to nie wyjątek, chłopcze wiedz, że jest nas wielu

Bardzo dobrze wiem jak pachnie moja własna krew na śniegu

Jeśli nie znasz reguł w puszczy wróć do stada wiejskich kundli

Bo rzeczywistość jest surowa jak pustkowia tundry

Umiem ugryźć, choć już nauczyłem się mieć dystans

W zagrożeniu mogę uruchomić tryb: wścieklizna

Płynie mi krew z pyska, kiedy baraszkuję w truchle

Tym farbowanym lisom rzucam ironiczny uśmiech

Dumnie stoję na pogorzelisku krzycząc: wiwat Polska

Ty nadzierasz z nami ryj pod sceną jakbyś wypadł z okna

Niech każda dwulicowa żmija dzisiaj zdycha w torsjach

To Słoń, Kacper, zwierzęcy instynkt, likantropia

Głęboki ślad, na twardym śniegu na rzeki brzegu

Przed wejściem do lasu w biegu, w świecie bez reguł

Od początku słońca ku niebu, aż po sam biegun

Do końca gdzie rzeka rwąca, z natury gniewu

Biegnę dziki jak wiking, łapa się nie podwinie

Wychował mnie las a czas inaczej płynie

Brak mi ludzkich cech, to pech, stos niepowodzeń

Nie dasz rady, nie lękać się gdy staniesz na mej drodze

Mam demoniczne moce, w świecie piekielnej krzywdy

Choć obce mi każde imię znajome żywym

Jestem ostatnim słowem, nadzieję nim zrobię zamach

Wygryzę zębami z szyi jabłko Adama

Każda moja ofiara którą chcę brać na litość

Prawie się daje złapać, mógłbym przysiąc

Gdyby mógł, mój węch i słuch wywęszył ruch

Ślina z pyska, twoja krew tryska, mów do mnie duch

Ik ben als een wolf die alleen rent in een donker bos

Zelfs zonder de verpakking kan ik het ook

Ik haast me vandaag, ik heb geen geluk met het behang

Ik voel de grond onder mijn poten en sneeuw rolt van mijn schouders

In mijn ogen vind je alles, het blauw van de oceaan

Alles gaat in de richting van de vervulling van het plan

Niemand wil komen, ik mijd zelf anderen

Veroordeeld tot eenzaamheid, zelfs onschuldig betrapt

Ik kan het en wanneer het het ergst is

Ik kan het ook, als je me verlaat, God

Het kan niet erger, er ligt een grote zee van bloed achter me

Ik heb zelfs rood haar en rode tranen

Kijk naar mijn hoektanden, zie je de woede?

Geweldig beroep?

Ik eet stropers en ik heb geen tijd nodig

Draag geen veiligheidsgordels meer, hij draagt ​​de wolf het bos in

Het geschreeuw van de slachtoffers is zelfs vanaf het terras te horen

Hij rende door bossen, bergen en velden

Niemand van jullie heeft hem gevangen

Hij gromt als de nachtmerrie komt

De roedel van de wolf verdedigt

De wolf pakt wapens...

Ik ben als een wolf, een nachtjager, ik weet dat ik berucht ben

Als ik in de val zit, kan ik mijn eigen poot eraf bijten

De hele stad kent mij al, want ook al reis ik er als een spook doorheen

Mijn stem stijgt tussen de sombere heuvels

Wij tweeën zijn geen uitzondering, jongen weet dat we met velen zijn

Ik weet heel goed wat mijn eigen bloed ruikt in de sneeuw

Als je de regels in het bos niet kent, ga dan terug naar de kudde dorpsbastaarden

Omdat de werkelijkheid zo rauw is als de woestenijen van de toendra

Ik kan bijten, al heb ik al geleerd afstand te houden

In gevaar kan ik de modus uitvoeren: hondsdolheid

Bloed stroomt uit mijn mond terwijl ik in mijn karkas dartel

Ik geef deze geverfde vossen een ironische glimlach

Ik sta trots op de plek van een brand en roep: juich Polen toe

Je doorboort bij ons de snuit onder het podium alsof je uit het raam valt

Laat elke tweekoppige adder vandaag in ergernis sterven

Dit is Olifant, Casper, dierlijk instinct, lycantropie

Een diep pad, op harde sneeuw op de oever van de rivier

Voordat je op de vlucht het bos ingaat, in een wereld zonder regels

Vanaf het begin van de zon hemelwaarts tot aan de pool

Tot het einde waar de rivier stroomt door de aard van woede

Ik ren wild als een viking, de poot zal niet instorten

Ik ben opgevoed door het bos en de tijd stroomt anders

Ik heb geen menselijke eigenschappen, het is pech, een hoop mislukkingen

Je kunt het niet, wees niet bang als je me in de weg staat

Ik heb demonische krachten in een wereld van helse schade

Hoewel elke naam die ik ken levend voor mij vreemd is

Ik ben het laatste woord, hoop voordat ik een schommel maak

Ik bijt de adamsappel van mijn nek met mijn tanden

Elk offer dat ik wil brengen voor medelijden

Hij is bijna te pakken, ik zou zweren

Als hij dat kon, zou mijn reukvermogen en gehoor beweging kunnen ruiken

Speeksel uit de mond, je bloed gutst, praat met me geest