Wo treues Wollen, redlich Streben… - Junge Dichter und Denker

Wo treues Wollen, redlich Streben

Und rechten Sinn der Rechte spürt

Das muss die Seele ihm erheben

Das hat mich jedesmal gerührt

Das Reich des Glaubens ist geendet

Zerstört die alte Herrlichkeit

Die Schönheit weinend abgewendet

So gnadenlos ist unsre Zeit

O Einfalt gut in frommen Herzen

Du züchtig schöne Gottesbraut!

Dich schlugen sie mit frechen Scherzen

Weil Dir vor ihrer Klugheit graut

Wo find’st Du nun ein Haus, vertrieben

Wo man Dir deine Wunder läßt

Das treue Tun, das schöne Lieben

Des Lebens fromm vergnüglich Fest?

Wo find’st Du Deinen alten Garten

Dein Spielzeug, wunderbares Kind

Der Sterne heil’ge Redensarten

Das Morgenroth, den frischen Wind?

Wie hat die Sonne schön geschienen!

Nun ist so alt und schwach die Zeit

Wie stehst so jung Du unter ihnen

Wie wird mein Herz mir stark und weit!

Der Dichter kann nicht mit verarmen;

Wenn alles um ihn her zerfällt

Hebt ihn ein göttliches Erbarmen

Der Dichter ist das Herz der Welt

Den blöden Willen aller Wesen

Im Irdischen des Herren Spur

Soll er durch Liebeskraft erlösen

Der schöne Liebling der Natur

D’rum hat ihm Gott das Wort gegeben

Das kühn das Dunkelste benennt

Den frommen Ernst im reichen Leben

Die Freudigkeit, die keiner kennt

Da soll er singen frei auf Erden

In Lust und Not auf Gott vertrau’n

Daß alle Herzen freier werden

Eratmend in die Klänge schau’n

Der Ehre sei er recht zum Horte

Der Schande leucht' er ins Gesicht!

Viel Wunderkraft ist in dem Worte

Das hell aus reinem Herzen bricht!

Vor Eitelkeit soll er vor allen

Streng hüten sein unschuld’ges Herz

Im Falschen nimmer sich gefallen

Um eitel Witz und blanken Scherz

Oh laßt unedle Mühe fahren

O klingelt, gleißt und spielet nicht

Mit Licht und Gnad', so ihr erfahren

Zur Sünde macht ihr das Gedicht!

Den lieben Gott laß in dir walten

Aus frischer Brust nur treulich sing'!

Was wahr in dir, wird sich gestalten

Das andre ist erbärmlich Ding.

-

Den Morgen seh' ich ferne scheinen

Die Ströme zieh’n im grünen Grund

Mir ist so wohl!

— die's ehrlich meinen

Die grüß' ich all' aus Herzensgrund!

Aus Herzensgrund!

Waar trouwe wil, eerlijk streven

En voelt het juiste gevoel van het recht

Dat moet zijn ziel verheffen

Dat raakte me elke keer weer

Het koninkrijk van het geloof is geëindigd

Vernietig de oude glorie

De schoonheid wendde zich huilend af

Onze tijd is zo genadeloos

O eenvoudig goed in vrome harten

Jij kuise mooie bruid van God!

Ze slaan je met brutale grappen

Omdat je bang bent voor hun slimheid

Waar vind je nu een huis, ontruimd

Waar je wonderen aan jou worden overgelaten

Loyale actie, mooi liefdevol

Het devoot plezierige feest van het leven?

Waar vind je je oude tuin

Jouw speeltje, geweldig kind

De sterren heilige uitspraken

De dageraad, de frisse wind?

Wat scheen de zon heerlijk!

Nu is de tijd zo oud en zwak

Hoe sta je zo jong tussen hen

Hoe sterk en wijd groeit mijn hart!

Met hem kan de dichter niet verarmd worden;

Als alles om hem heen instort

Een goddelijke genade tilt hem op

De dichter is het hart van de wereld

De stomme wil van alle wezens

In het aardse rijk van de Heer

Moet hij verlossen door de kracht van liefde

De mooie schat van de natuur

Daarom gaf God hem het woord

Dat noemt stoutmoedig de donkerste

De vrome ernst in het rijke leven

De vreugde die niemand kent

Daar zal hij vrij zingen op aarde

Vertrouw op God in verlangen en nood

Dat alle harten vrijer worden

Adem diep in de geluiden

De eer zij recht op de schat

Hij schijnt een licht op de schaamte!

Er zit veel wonderbaarlijke kracht in het woord

Dat breekt helder van een zuiver hart!

Voor ijdelheid zou hij vooral moeten

Bewaak strikt zijn onschuldige hart

Word nooit verliefd op de verkeerde persoon

Flauwe grap en pure grap

O verlaat onedele zwoegen

O niet bellen, schitteren of spelen

Met licht en gratie, dus je weet het

Je maakt van het gedicht een zonde!

Laat de dierbare God in je heersen

Zing gewoon trouw uit een frisse borst!

Wat waar is in jou zal vorm krijgen

Het andere is zielig.

-

Ik zie de ochtend in de verte schijnen

De beken trekken de groene grond naar binnen

Ik voel me zo goed!

- die het eerlijk menen

Ik groet ze allemaal uit de grond van mijn hart!

Vanuit de grond van mijn hart!