Der Handschuh - Junge Dichter und Denker

Vor seinem Löwengarten,

Das Kampfspiel zu erwarten,

Saß König Franz,

Und um ihn die Großen der Krone,

Und rings auf hohem Balkone

Die Damen in schönem Kranz.

Und wie er winkt mit dem Finger,

Auf tut sich der weite Zwinger,

Und hinein mit bedächtigem Schritt

Ein Löwe tritt

Und sieht sich stumm

Rings um,

Mit langem Gähnen,

Und schüttelt die Mähnen

Und streckt die Glieder

Und legt sich nieder.

Und der König winkt wieder,

Da öffnet sich behend

Ein zweites Tor,

Daraus rennt

Mit wildem Sprunge

Ein Tiger hervor.

Wie der den Löwen erschaut,

Brüllt er laut,

Schlägt mit dem Schweif

Einen furchtbaren Reif,

Und recket die Zunge,

Und im Kreise scheu

Umgeht er den Leu

Grimmig schnurrend,

Drauf streckt er sich murrend

Zur Seite nieder.

Und der König winkt wieder;

Da speit das doppelt geöffnete Haus

Zwei Leoparden auf einmal aus,

Die stürzen mit mutiger Kampfbegier

Auf das Tigertier;

Das packt sie mit seinen grimmigen Tatzen,

Und der Leu mit Gebrüll

Richtet sich auf — da wird’s still;

Und herum im Kreis,

Von Mordsucht heiß,

Lagern sich die greulichen Katzen.

Da fällt von des Altans Rand

Ein Handschuh von schöner Hand

Zwischen den Tiger und den Leun

Mitten hinein.

Und zu Ritter Delorges spottender Weis',

Wendet sich Fräulein Kunigund:

«Herr Ritter, ist Eure Lieb' so heiß,

Wie Ihr mir’s schwört zu jeder Stund,

Ei, so hebt mir den Handschuh auf.»

Und der Ritter in schnellem Lauf

Steigt hinab in den furchtbarn Zwinger

Mit festem Schritte,

Und aus der Ungeheuer Mitte

Nimmt er den Handschuh mit keckem Finger.

Und mit Erstaunen und mit Grauen

Sehen’s die Ritter und Edelfrauen,

Und gelassen bringt er den Handschuh zurück.

Da schallt ihm sein Lob aus jedem Munde,

Aber mit zärtlichem Liebesblick —

Er verheißt ihm sein nahes Glück —

Empfängt ihn Fräulein Kunigunde.

Und er wirft ihr den Handschuh ins Gesicht:

«Den Dank, Dame, begehr ich nicht!»

Und verläßt sie zur selben Stunde.

voor zijn leeuwentuin,

Het vechtspel dat je kunt verwachten

zat koning Franz,

En om hem heen de grote van de kroon,

En rondom op hoge balkons

De dames in een prachtige krans.

En hoe hij met zijn vinger zwaait

De wijde Zwinger gaat open,

En in met een bewuste stap

Een leeuw stapt

En ziet zichzelf stom

rondom,

met een lange geeuw,

En schudt de manen

En strek je ledematen

En gaat liggen.

En de koning zwaait weer

Da gaat prompt open

een tweede doelpunt

het opraken

Met wilde sprongen

Er komt een tijger tevoorschijn.

Hoe hij de leeuw ziet

hij brult luid,

Zwaait met zijn staart

een vreselijke vorst,

en steek je tong uit

En verlegen in cirkels

Hij vermijdt de leu

grimmig spinnen,

Dan rekt hij zich mopperend uit

Naar de zijkant.

En de koning zwaait weer;

Daar spuwt het dubbel open huis

Twee luipaarden tegelijk uit

Ze vallen met een moedige wil om te vechten

Naar het tijgerbeest;

Die haar grijpt met zijn woeste poten,

En de leeuw brult

Gaat rechtop staan ​​- het is daar stil;

En rond in cirkels

heet van moord,

De vreselijke katten gaan liggen.

Valt dan vanaf de rand van het balkon

Een handschoen gemaakt door een mooie hand

Tussen de tijgers en de leun

middenin.

En tot ridder Delorges spottende wijsheid,

Miss Kunigund draait:

"Heer ridder, is uw liefde zo heet

Zoals je me elk uur zweert,

Hé, pak de handschoen voor me."

En de ridder rent snel

Daal af in de verschrikkelijke kennel

met stevige stappen,

En vanuit het monstercentrum

Met een brutale vinger pakt hij de handschoen aan.

En met verbazing en met afgrijzen

Zie de ridders en edelvrouwen,

En kalm brengt hij de handschoen terug.

Dan weerklinkt zijn lof uit elke mond,

Maar met een tedere liefdesblik -

Hij belooft hem zijn nabije geluk -

Juffrouw Kunigunde ontvangt hem.

En hij gooit de handschoen in haar gezicht:

"Ik wil geen bedankje, dame!"

En verlaat haar op hetzelfde uur.