Letter To July - Josh Martinez

man made mostly to be unable to come close to each other,

like brother loves brother, rubs me the wrong way.

mom say, «play together nice or don’t play at all.»

but i don’t believe that, in fact, with every word i scrawl.

i can see my calling, crystal clear, falling into place next to fear.

i’ll long to kiss your lips but i’ll be gone within the year.

and here i stand in the middle of a parade,

where the band played on beyond the dawn’s early light brigade.

they came and went and everyone did exactly as they were told,

they only knew that leopold the bold would give them a chance to grow old.

and that’s the man i want to walk behind blind-folded,

with golden mind-control to find the hole

that’s been ripped along the dotted-line and folded

back together again.

i can still remember when

i met you open-eyed in the opium den.

that was the first time i saw july fly, and know not why,

but from then on, my callin' became clouded.

my scrawlin' became shrouded with thoughts of you,

often i wonder what my pops would do.

would he stand and shake your hand or

clench his fist as he talked to you?

well i was taught to do only one thing at a time

and record it as the truth until i prove it was mine.

so with that in mind, i leave with everything i know,

i love you like leather-bound books but it looks like i gotta go.

i’ll always be yours,

sincerely,

scribbin' the scribe

july, i’ll be home when i can.

door de mens gemaakt om niet dicht bij elkaar te kunnen komen,

zoals broer van broer houdt, wrijft me op de verkeerde manier.

moeder zegt: "Speel leuk samen of speel helemaal niet."

maar dat geloof ik eigenlijk niet met elk woord dat ik krabbel.

ik zie mijn roeping, glashelder, naast angst op zijn plaats vallen.

ik zal ernaar verlangen je lippen te kussen, maar binnen het jaar ben ik weg.

en hier sta ik midden in een parade,

waar de band verder speelde dan de vroege lichtbrigade van de dageraad.

ze kwamen en gingen en iedereen deed precies wat hen was opgedragen,

ze wisten alleen dat Leopold de Stoute hen de kans zou geven om oud te worden.

en dat is de man waar ik geblinddoekt achter wil lopen,

met gouden mind-control om het gat te vinden

die langs de stippellijn is gescheurd en gevouwen

weer samen.

ik kan me nog herinneren wanneer

ik heb je met open ogen ontmoet in de opiumkamer.

dat was de eerste keer dat ik juli zag vliegen, en ik weet niet waarom,

maar vanaf dat moment werd mijn callin' bewolkt.

mijn krabbels werden gehuld in gedachten aan jou,

vaak vraag ik me af wat mijn vader zou doen.

zou hij opstaan ​​en je de hand schudden of?

zijn vuist balde terwijl hij tegen je praatte?

nou, ik heb geleerd om maar één ding tegelijk te doen

en noteer het als de waarheid totdat ik bewijs dat het van mij was.

dus met dat in gedachten vertrek ik met alles wat ik weet,

ik hou van je als in leer gebonden boeken, maar het lijkt erop dat ik moet gaan.

ik zal altijd de jouwe zijn,

vriendelijke groet,

scribbin' the scribe

juli, ik ben thuis wanneer ik kan.