Trail of Time - John Anderson

Down a trail of time there’s many sorrows

And a worried mind can’t be at rest

For everything I’ve ever wanted

I do not find but I’ve done my best

I can see the stars in the wild blue yonder

And I count each one up in the sky

I’ve got them named and when I come to yours dear

I remember things and I start to cry

Down the trail of time the way is crooked

I’ve left behind many pleasures too

I’ve also left my share of sorrows

And that is why I feel so blue

I remember two blue eyes that loved me

In a thousand years I couldn’t forget

I left alone to face the future

Sometimes I wish we’d never met

In de loop van de tijd is er veel verdriet

En een bezorgde geest kan niet tot rust komen

Voor alles wat ik ooit heb gewild

Ik kan niet vinden, maar ik heb mijn best gedaan

Ik zie de sterren in het wilde blauw daarginds

En ik tel ze allemaal in de lucht

Ik heb ze een naam gegeven en als ik bij de jouwe kom, schat

Ik herinner me dingen en ik begin te huilen

Langs het spoor van de tijd is de weg krom

Ik heb ook veel genoegens achtergelaten

Ik heb ook mijn deel van het verdriet achtergelaten

En daarom voel ik me zo blauw

Ik herinner me twee blauwe ogen die van me hielden

In duizend jaar kon ik het niet vergeten

Ik bleef alleen om de toekomst onder ogen te zien

Soms zou ik willen dat we elkaar nooit hadden ontmoet