Le café des trois colombes - Joe Dassin

Nancy en hiver, une neige mouillée

Une fille entre dans un café

Moi, je bois mon verre, elle s’installe à côté

Je ne sais pas comment l’aborder

La pluie, le beau temps, ça n’a rien de génial

Mais c’est bien pour forçer son étoile

Puis vient le moment où l’on parle de soi

Et la neige a fondu sous nos pas

On s’est connus au café des trois colombes

Aux rendez-vous des amours sans abri

On était bien, on se sentait seuls au monde

On n’avait rien, mais on avait toute la vie

Nancy au printemps, ça ressemble au Midi

Elle m’aime et je l’aime aussi

On marche en parlant, on refait la philo

Je la prends mille fois en photo

Les petits bistrots tout autour de la place

Au soleil ont sorti leurs terrasses

Mais il y avait trop de lumière et de bruit

On attendait qu’arrive la nuit

On se voyait au café des trois colombes

Aux rendez-vous des amours sans abri

On était bien, on se sentait seuls au monde

On n’avait rien, mais on avait toute la vie

Nancy, c’est trop loin, c’est au bout de la terre

Ça s'éloigne à chaque anniversaire

Mais j’en suis certain, mes chagrins s’en souviennent

Le bonheur passait par la Lorraine

Elle s’en est allée suivre d’autres chemins

Qui ne croisent pas souvent les miens

Je t’ai oubliée, mais c’est plus fort que moi

Il m’arrive de penser à toi

On se voyait au café des trois colombes

Aux rendez-vous des amours sans abri

On était bien, on se sentait seuls au monde

On n’avait rien, mais on avait toute la vie

Nancy in de winter, natte sneeuw

Een meisje loopt een café binnen

Ik, ik drink mijn drankje, ze zit naast de deur

Ik weet niet hoe ik het moet benaderen

Regen, zonneschijn, is niets geweldigs

Maar het is goed om zijn ster te forceren

Dan komt het moment waarop we over onszelf praten

En de sneeuw smolt onder onze voeten

We ontmoetten elkaar in het Café des Trois Colombes

Op het rendez-vous van dakloze liefdes

We waren in orde, we voelden ons alleen op de wereld

We hadden niets, maar we hadden het hele leven

Nancy in de lente, het lijkt middag

Ze houdt van mij en ik ook van haar

We lopen praten, we herdoen filosofie

Ik maak duizend keer een foto van haar

Kleine bistro's rondom het plein

In de zon kwamen hun terrassen tevoorschijn

Maar er was teveel licht en lawaai

We hebben gewacht tot de nacht zou komen

We zagen elkaar in het café van de drie duiven

Op het rendez-vous van dakloze liefdes

We waren in orde, we voelden ons alleen op de wereld

We hadden niets, maar we hadden het hele leven

Nancy, het is te ver, het is aan het einde van de aarde

Het gaat weg met elke verjaardag

Maar ik ben er zeker van, mijn verdriet onthoud het

Geluk ging door Lotharingen

Ze ging andere paden volgen

Die niet vaak de mijne kruisen

Ik ben je vergeten, maar het is sterker dan ik

Ik denk soms aan jou

We zagen elkaar in het café van de drie duiven

Op het rendez-vous van dakloze liefdes

We waren in orde, we voelden ons alleen op de wereld

We hadden niets, maar we hadden het hele leven