I Pity The Poor Immigrant - Joan Baez, Bob Dylan

I pity the poor immigrant

Who wishes he would’ve stayed home,

Who uses all his power to do evil

But in the end is always left so alone.

That man whom with his fingers cheats

And who lies with ev’ry breath,

Who passionately hates his life

And likewise, fears his death.

I pity the poor immigrant

Whose strength is spent in vain,

Whose heaven is like Ironsides,

Whose tears are like rain,

Who eats but is not satisfied,

Who hears but does not see,

Who falls in love with wealth itself

And turns his back on me.

I pity the poor immigrant

Who tramples through the mud,

Who fills his mouth with laughing

And who builds his town with blood,

Whose visions in the final end

Must shatter like the glass.

I pity the poor immigrant

When his gladness comes to pass.

Ik heb medelijden met de arme immigrant

Wie wenste dat hij thuis was gebleven,

Wie gebruikt al zijn macht om kwaad te doen?

Maar wordt uiteindelijk altijd zo alleen gelaten.

Die man die met zijn vingers bedriegt

En wie liegt met elke adem,

Die hartstochtelijk zijn leven haat?

En eveneens, vreest zijn dood.

Ik heb medelijden met de arme immigrant

Wiens kracht tevergeefs wordt besteed,

Wiens hemel is als Ironsides,

Wiens tranen zijn als regen,

Wie eet maar is niet tevreden,

Wie hoort maar ziet niet,

Wie wordt verliefd op rijkdom zelf?

En keert me de rug toe.

Ik heb medelijden met de arme immigrant

Die door de modder trapt,

Wie vult zijn mond met lachen?

En die zijn stad met bloed bouwt,

Wiens visioenen uiteindelijk eindigen?

Moet breken als het glas.

Ik heb medelijden met de arme immigrant

Als zijn blijdschap uitkomt.