Tropic of Cancer - Jeffrey Foucault

The tropic of the cancer

In every solitary dancer

Is a line dividing dream

From hard devotion

Residing in the heart

It stands destiny apart

From all decision

Though we stumble

Through the motion

The country that we live in

And all the names we have given

A sky called blue and a love

That speaks in English

Stretched out between the poles

All of this territory rolls

The great blind empty

Between the mind

And whatever love is

Love is

A ring around a rose

The only dance the compass knows

Trains the needle on a thing we cannot find

A rose by any other

Name a thing and soon discover

The finest pin will never hold a butterfly

The heart as it relaxes

Undressed upon its axis

Like a plain girl

With all the paint rubbed off

It whispers to our bones

That we are everyone alone

Of the word and by the word again forsaken

And still my restless tongue

Caring nothing for the sum

Begins the calculus of hope and intuition

A ring around a rose

The only dance the compass knows

Trains the needle on the thing we cannot find

In the hothouse of our passion

So much striving and so much fashion

When God alone will call a rose a rose

God alone will call a rose a rose

God alone will call a rose a rose

De keerkring van de kanker

In elke eenzame danseres

Is een scheidslijn droom

Van harde toewijding

Wonen in het hart

Het staat apart van elkaar

Van alle beslissingen

Hoewel we struikelen

door de beweging

Het land waarin we wonen

En alle namen die we hebben gegeven

Een lucht genaamd blauw en een liefde

Dat spreekt in het Engels

Uitgestrekt tussen de palen

Dit hele gebied rolt

De grote blinde leeg

Tussen de geest

En wat liefde ook is

Liefde is

Een ring om een ​​roos

De enige dans die het kompas kent

Traint de naald op iets dat we niet kunnen vinden

Een roos door een ander

Noem een ​​ding en ontdek het snel

De mooiste speld zal nooit een vlinder vasthouden

Het hart terwijl het zich ontspant

Uitgekleed op zijn as

Als een gewoon meisje

Met alle verf eraf gewreven

Het fluistert tot in onze botten

Dat we iedereen alleen zijn

Van het woord en door het woord weer verlaten

En nog steeds mijn rusteloze tong

Geeft niets om de som

Begint de calculus van hoop en intuïtie

Een ring om een ​​roos

De enige dans die het kompas kent

Traint de naald op het ding dat we niet kunnen vinden

In de broeikas van onze passie

Zoveel streven en zoveel mode

Wanneer alleen God een roos een roos zal noemen

Alleen God zal een roos een roos noemen

Alleen God zal een roos een roos noemen