Ce petit chemin - Jean Sablon

Pour aller à la Préfecture

Prends la route numéro trois

Tu suis la file des voitures

Et tu t’en vas tout droit, tout droit…

C’est un billard, c’est une piste, Pas un arbre, pas une fleur, Comme c’est

beau, comme c’est triste, Tu feras du cent trente à l’heure

Mais moi, ces routes goudronnées, Toutes ces routes

Me dégoûtent, Si vous m’aimez, venez, venez, Venez chanter, venez flâner

Et nous prendrons un raccourci: Le petit chemin que voici…

Ce petit chemin… qui sent la noisette

Ce petit chemin… n’a ni queue ni tête

On le voit

Qui fait trois

Petits tours dans les bois

Puis il part

Au hasard

En flânant comme un lézard

C’est le rendez-vous de tous les insectes

Les oiseaux pour nous, y donnent leur fêtes

Les lapins nous invitent

Souris-moi, courons vite

Ne crains rien, Prends ma main

Dans Ce petit chemin!

Les routes départementales

Où les vieux cantonniers sont rois

Ont l’air de ces horizontales

Qui m’ont toujours rempli d’effroi…

Et leurs poteaux télégraphiques

Font un ombrage insuffisant

Pour les idylles poétiques

Et pour les rêves reposants…

A bas les routes rabattues

Les tas de pierres, La poussière

Et l’herbe jaune des talus…

Les cantonniers, il n’en faut plus!

…

Nous avons pris un raccourci: Le petit chemin que voici…

Ce petit chemin… qui sent la noisette

Ce petit chemin… m’a tourné la tête

J’ai poséTrois baisers

Sur tes cheveux frisés…

Et puis sur

Ta figure

Toutes barbouillée de mûres…

Pour nous observer, des milliers d’insectes

Se sont installés par dessus nos têtes

Mais un lièvre au passage

Nous a dit «Soyez sages!"Ne crains rien

Prends ma main

Dans Ce petit chemin!

Naar de prefectuur gaan

Neem route nummer drie

Je volgt de rij auto's

En je gaat rechtdoor, rechtdoor...

Het is een pooltafel, het is een laan, geen boom, geen bloem, zoals het is

mooi, wat triest, je doet er honderddertig per uur

Maar ik, deze verharde wegen, al deze wegen

Laat me walgen, als je van me houdt, kom, kom, kom zingen, kom wandelen

En we nemen een kortere weg: dit kleine pad hier...

Dit kleine pad... dat naar hazelnoten ruikt

Dit kleine pad... heeft geen kop of staart

We zien het

wie maakt er drie

Kleine tochten in het bos

Dan gaat hij weg

willekeurig

Loungen als een hagedis

Het is de ontmoetingsplaats van alle insecten

De vogels voor ons, geven daar hun feesten

Konijnen nodigen ons uit

Glimlach naar me, laten we snel rennen

Wees niet bang, pak mijn hand

Op deze kleine manier!

departementale wegen

Waar de oude wegmannen koningen zijn

Zien eruit als die horizontalen

die me altijd met angst hebben vervuld...

En hun telegraafpalen

Doe onvoldoende schaduw

Voor poëtische idylles

En voor rustgevende dromen...

Weg met de kapotte wegen

De stapels stenen, het stof

En het gele gras van de hellingen...

De wegenwachters, meer hebben we niet nodig!

…

We namen een kortere weg: dit kleine pad hier...

Dit kleine pad... dat naar hazelnoten ruikt

Dit kleine pad... draaide mijn hoofd

Ik vroeg Drie kussen

Op je krullende haar...

En dan verder

je gezicht

Allemaal besmeurd met bramen…

Om ons te observeren, duizenden insecten

Hebben zich boven onze hoofden gevestigd

Maar een haas in het voorbijgaan

Vertelde ons: "Wees wijs!" Wees niet bang

Pak mijn Hand

Op deze kleine manier!