Le coureur - Jean-Jacques Goldman

Je courais sur la plage abritée des alizés

Une course avec les vagues, juste un vieux compte à régler

Pieds nus comme couraient mes ancêtres

Oh j’ai bien vu derrière ses lunettes

Un type avec un chronomètre

Je suis rentré au soir, quand les vagues ont renoncé

Il était déjà tard, mais mes parents m’attendaient

Y’avait un homme bizarre à la table

Ma mère, une larme, un murmure

Des dollars et leur signature

J’ai pris le grand avion blanc du lundi

Qu’on regardait se perdre à l’infini

J’suis arrivé dans le froid des villes

Chez les touristes et les automobiles

Loin de mon ancienne vie

On m’a touché, mesuré comme on fait d’un cheval

J’ai couru sur un tapis et pissé dans un bocal

Soufflé dans un masque de toutes mes forces, accéléré plein d'électrodes

Pour aller jusqu’où j’avais trop mal

On m’a mis un numéro sur le dos

Y’avait des gens qui criaient, des drapeaux

On courait toujours en rond, des clous

Aux deux pieds pour écorcher la terre

Je la caressais naguère

J’ai appris à perdre, à gagner sur les autres et le temps

À coups de revolver, de courses en entraînements

Les caresses étranges de la foule, les podiums

Et les coups de coudes

Les passions, le monde et l’argent

Moi je courais sur ma plage abritée des alizés

Une course avec les vagues, juste un vieux compte à régler

Puis le hasard a croisé ma vie

J’suis étranger partout aujourd’hui

Était-ce un mal, un bien?

C’est ainsi…

Ik rende op het strand beschut tegen de passaatwinden

Een race met de golven, gewoon een oude rekening om te vereffenen

Op blote voeten terwijl mijn voorouders renden

Oh ik zag goed achter zijn bril

Een man met een stopwatch

Ik kwam 's nachts thuis toen de golven het opgaven

Het was al laat, maar mijn ouders wachtten op mij

Er zat een rare man aan tafel

Mijn moeder, een traan, een fluistering

Dollars en hun handtekening

Ik nam maandag het grote witte vliegtuig

Dat we zagen verdwalen in het oneindige

Ik kwam aan in de kou van de steden

In toeristen en auto's

Ver van mijn oude leven

Ik ben aangeraakt, gemeten als een paard

Ik rende op een tapijt en piste in een pot

Met al mijn kracht in een masker geblazen, versneld vol elektroden

Zo ver gaan als ik te veel pijn had

Ze hebben een nummer op mijn rug gezet

Er waren mensen aan het schreeuwen, vlaggen

We renden altijd in cirkels, nagels

Op beide voeten om over de aarde te krabben

Ik heb haar een keer geaaid

Ik heb geleerd om te verliezen, om anderen te winnen en in de loop van de tijd

Van schoten van revolver, van races tot training

De vreemde strelingen van de menigte, de catwalks

En de duwtjes

Passies, de wereld en geld

Ik rende op mijn strand beschut tegen de passaatwinden

Een race met de golven, gewoon een oude rekening om te vereffenen

Toen kruiste het toeval mijn leven

Ik ben vandaag overal een vreemdeling

Was het slecht, goed?

Dit is hoe…