Üksteist - J.M.K.E.

Ma kõnnin mööda lõputult hargnevat teed.

Mind ümbritsevad kummalised ideed.

Nad uputan pilgeni peekrisse ja vaatan oodates tühjusesse.

Kui jõuan koju, siis on mul paha, vaid natuke armastust siis sinult tahan.

Viskan sitased riided masinasse, panen väikese tule kaminasse.

Istun köögilaua taga, mõtlen tüdrukust, keda ma ei vääri.

Mõtlen, miks on elu läinud nii.

Lõikan välja su pilte ajalehest, kuni käe külge kasvavad käärid,

ja ma ei suuda nuttagi.

Soovi mulle head, tule silita mu kõõmast pead.

Pühi oma tervendava käega eemale mu kurbus ja mu viha.

Istu voodile, võta mu pea oma kätele.

Ütle, kus me näin'd oleme üksteist.

Aegajalt tuleb märkmikust tõmmata maha mõne sõbra nimi, kes maetud on maha.

Uued nimed sinna kirjutan asemele, mis pole vajalikud mitte kellegile.

Pool elu möödub pohmellis, teine pool mäluaugus.

Mind ei kutsu enam kunagi lõpmatu kaugus.

Ma tahan vaid koju, tahan magada.

Tahan süüa ja telekat vaadata.

Ja ma ei otsi elu mõtet, sest ma leidsin ta üles juba ammu.

Ja kaotasin jälle ära vist.

Tuleb järjest rohkem pingutada, et iseendaga pidada sammu.

Oo, saatus, anna jaksamist.

Soovi mulle head, tule silita mu kõõmast pead.

Pühi oma tervendava käega eemale mu kurbus ja mu viha.

Anna mulle suud, ma olen purjus ja väsinud.

Ütle, millal kell saab üksteist.

Ülal pilve peal jumal kratsib oma haiget pead.

Avab oma esimese hommikuse õlle kell üksteist.

Vaatab alla sealt halli pilve serva pealt,

ja ütleb: «Inimesed, armastage ometi üksteist.»

Ik loop langs een eindeloos vertakkende weg.

Ik word omringd door vreemde ideeën.

Ze duiken in de beker en kijken in de leegte, wachtend.

Als ik thuiskom, ben ik ziek, maar ik wil een beetje liefde van je.

Ik gooi platte kleren in de machine, zet een klein vuurtje in de open haard.

Ik zit aan de keukentafel en denk aan een meisje dat ik niet verdien.

Ik vraag me af waarom het leven zo is gegaan.

Ik zal je foto's uit de krant knippen tot er een schaar op je hand groeit,

en ik kan niet eens huilen.

Wens me het beste, kom mijn roos aaien.

Veeg mijn verdriet en mijn woede weg met uw genezende hand.

Ga op het bed zitten, neem mijn hoofd in je handen.

Vertel me waar we op elkaar lijken.

Van tijd tot tijd moet de naam van een begraven vriend uit het notitieboekje worden verwijderd.

Ik zal daar nieuwe namen schrijven in plaats van die voor niemand nodig zijn.

De helft van het leven wordt doorgebracht in een kater, de andere helft in een geheugengat.

Ik zal nooit gebeld worden door oneindige afstand.

Ik wil gewoon naar huis, ik wil slapen.

Ik wil eten en tv kijken.

En ik ben niet op zoek naar de zin van het leven, want die heb ik lang geleden gevonden.

En ik denk dat ik weer verloor.

Er is steeds meer inspanning nodig om bij jezelf te blijven.

O, lot, geef het op.

Wens me het beste, kom mijn roos aaien.

Veeg mijn verdriet en mijn woede weg met uw genezende hand.

Geef me een mond, ik ben dronken en moe.

Zeg me wanneer het tijd is voor elkaar.

Boven de wolk krabt God zijn zere hoofd.

Opent je eerste ochtendbiertje om elf uur.

Naar beneden kijkend vanaf de rand van de grijze wolk,

en zegt: "Mensen, heb elkaar lief."