Õhtumaa viimased tunnid - J.M.K.E.

Tead, et igal kultuuril on tõusu ja languse faas.

Mis kõrgele hüppab, peagi on sirakil maas.

Meil on on see õnn, et saame me veel näha oma eluajal,

kuidas põrmu langeb Õhtumaa.

Käes on Õhtumaa viimased tunnid,

veel agoonias rabeleb ta.

Tema loojuva päikese kiirtes

klaasi tõstan ja ütlen: aidaa.

See on postmodernistliku näidendi viimane vaatus.

See on posthumanistliku luige katkenud laul.

See tarbijate paradiis on tarbind ennast lõhki.

Ta tükid kukuvad eilsesse.

Õhtumaa viimased tunnid

kõnnivad riburada me taga.

Ja me jookseme nende eest ära.

Ei tee me tegemist hävinevaga.

Õhtumaa viimased tunnid.

Kaunis ja kohutav loojang.

Õhtumaal õhtu on käes

ja õhtu ei tõota ju sooja.

See, mida Euroopa tähendas kunagi meile,

sel polegi tähtsust.

See oli ju kunagi eile.

Me homsesse nüüd vaatame ja me ei tea, mis tuleb sealt,

kuid midagi sealt tulema ju peab.

Käes on Õhtumaa viimased tunnid,

veel agoonias rabeleb ta.

Tema loojuva päikese kiirtes

klaasi tõstan ja ütlen: aidaa.

Õhtumaa viimased tunnid.

Mõned ees on veel, mõned on taga.

Meie astume kõrvale sealt

ja ei tea, kas me astume tagasi veel.

Je weet dat elke cultuur een fase van ups en downs kent.

Wat hoog springt, ligt straks op de grond.

We hebben het geluk dat we nog in ons leven kunnen zien,

hoe het stof in het Westen valt.

Hier zijn de laatste uren van het Westen,

nog steeds in doodsangst worstelt hij.

In de stralen van zijn ondergaande zon

Ik hef mijn glas en zeg: help.

Dit is de laatste scène van een postmodern toneelstuk.

Het is een gebroken lied van een posthumanistische zwaan.

Dit consumentenparadijs consumeert zichzelf.

Zijn stukken vallen in gisteren.

De laatste uren van het Westen

loop het streeppad achter ons.

En we lopen van ze weg.

We hebben niet te maken met vernietiging.

De laatste uren van het Westen.

Mooie en vreselijke zonsondergang.

Avond is avond

en de avond belooft geen warmte.

Wat Europa ooit voor ons betekende

het maakt niet uit.

Dat was ooit gisteren.

We kijken nu naar morgen en we weten niet wat daar vandaan komt,

maar daar moet iets vandaan komen.

Hier zijn de laatste uren van het Westen,

nog steeds in doodsangst worstelt hij.

In de stralen van zijn ondergaande zon

Ik hef mijn glas en zeg: help.

De laatste uren van het Westen.

Sommige staan ​​nog vooraan, andere achteraan.

We stappen opzij van daar

en ik weet niet of we nog een stap terug doen.