Полёт - iZReaL

У твоих сверстников вон, куча планов: дети, работа, фото в раму;

Карьера, пеленки, теща, мама.

Только тебе почему-то рано…"Ну, да.

Пускай умчатся года, старость ведь дело наживное.

Мы успеем всегда, так?

Тут тонны строк не дописанных, тысячи фраз недосказанных,

Как минимум 3 сюжета не снято, и миру я их не показывал.

Значит, тебя под руку, а музу за локоны.

Сдавать назад, когда совсем уже около?

Бред.

Я снял плед и прыг в кеды, ночь, еду,

Куда глаза глядят.

Очередной трип в среду.

К утру очнусь на берегу моря.

Запах свободы, спокоен, чувствую — значит живу.

Припев:

Мне не хватит слов описать эти будни,

На сотни частиц разбиваются судьбы об лёд.

Тут, что не день — то полёт.

Навряд ли притяжение меня на землю вернёт.

Мне не хватит слов описать эти будни,

На сотни частиц разбиваются судьбы об лёд.

Тут, что не день — то полет.

Пока погода позволяет — весь мир подождёт.

«Надо, надо!" — все твердят, «времени нет у тебя.

Где они твои плоды?

Учеба, карьера, семья.

Где они?

В баксах, рублях, что за тебя говорят.

Кто ты, и что ты вообще, кого это носит земля?

Не надо мыслей, делай — и быстро.

Путь тут тернистый, пока тонешь в мечтах пролетает жизнь вся"

Да?

Ну да ладно вам, глупо.

Не хочу найти себя жалеющим о поступках

Что не сделал или сделал, был — не был

Шанс в моих руках, а я протупил — медлил.

Не попробовал схватить удачу за хвост.

Облом, наверно?

Согласись, глупый вопрос.

Так что, все нормально.

Куда-то движемся.

Главное — не стоим, назад не смотрим обиженно.

Чего-то не хватает правда, стало казаться.

А это значит, что нам все ещё есть чем заняться.

Припев:

Мне не хватит слов описать эти будни,

На сотни частиц разбиваются судьбы об лёд.

Тут, что не день — то полёт.

Навряд ли притяжение меня на землю вернёт.

Мне не хватит слов описать эти будни,

На сотни частиц разбиваются судьбы об лёд.

Тут, что не день — то полет.

Пока погода позволяет — весь мир подождёт.

Декабрь, 2015.

Je leeftijdsgenoten hebben veel plannen: kinderen, werk, ingelijste foto's;

Carrière, luiers, schoonmoeder, moeder.

Alleen is het om de een of andere reden te vroeg voor je... "Nou ja.

Laat de jaren maar voorbij razen, ouderdom is winst.

We hebben altijd tijd, toch?

Er zijn tonnen onvoltooide regels, duizenden onuitgesproken zinnen,

Minstens 3 verhalen zijn niet verfilmd, en ik heb ze ook niet aan de wereld laten zien.

Dus bij je arm, en de muze bij de krullen.

Moet ik iets teruggeven als het er al is?

Raaskallen.

Ik deed de deken uit en sprong in sneakers, nacht, eten,

Waar kijken de ogen?

Woensdag weer een ritje.

Tegen de ochtend word ik wakker aan de kust.

De geur van vrijheid, rust, ik voel - het betekent dat ik leef.

Refrein:

Ik heb niet genoeg woorden om dit dagelijkse leven te beschrijven,

Het lot breekt op ijs in honderden deeltjes.

Wat hier geen dag is, is een vlucht.

Het is onwaarschijnlijk dat de zwaartekracht me terug naar de aarde zal brengen.

Ik heb niet genoeg woorden om dit dagelijkse leven te beschrijven,

Het lot breekt op ijs in honderden deeltjes.

Wat hier geen dag is, is een vlucht.

Zolang het weer het toelaat, wacht de hele wereld.

"We moeten, we moeten!" - iedereen zegt: "Je hebt geen tijd.

Waar zijn je vruchten?

School, carrière, gezin.

Waar zijn zij?

In dollars, roebels, wat zeggen ze voor jou.

Wie ben jij, en wat ben jij in het algemeen, wie draagt ​​de aarde?

Geen gedachten nodig, doe het - en snel.

Het pad hier is netelig, terwijl je verdrinkt in dromen, vliegt het hele leven voorbij"

Ja?

Nou, oké, je bent dom.

Ik wil niet merken dat ik spijt heb van mijn acties

Wat niet deed of deed, was - was niet

De kans ligt in mijn handen, maar ik verloor mijn verstand - ik aarzelde.

Ik heb niet geprobeerd het geluk bij de staart te grijpen.

Baal, misschien?

Mee eens, domme vraag.

Dus alles is in orde.

We gaan ergens heen.

Het belangrijkste is om niet te staan, we kijken niet beledigd terug.

Er ontbreekt echt iets, zo leek het.

En dat betekent dat we nog veel te doen hebben.

Refrein:

Ik heb niet genoeg woorden om dit dagelijkse leven te beschrijven,

Het lot breekt op ijs in honderden deeltjes.

Wat hier geen dag is, is een vlucht.

Het is onwaarschijnlijk dat de zwaartekracht me terug naar de aarde zal brengen.

Ik heb niet genoeg woorden om dit dagelijkse leven te beschrijven,

Het lot breekt op ijs in honderden deeltjes.

Wat hier geen dag is, is een vlucht.

Zolang het weer het toelaat, wacht de hele wereld.

december, 2015.